Një gjendje e rrallë gjenetike e njohur si sindroma Laron, që shkakton nanizëm për shkak të paaftësisë për të përdorur hormonin e rritjes, është zbuluar se ofron mbrojtje të konsiderueshme kundër kancerit, diabetit dhe sëmundjeve të zemrës. Studiuesit sugjerojnë se kjo gjendje unike mund të mbajë çelësin për të kuptuar sëmundjet që lidhen me plakjen dhe ndoshta të çojë në trajtime kundër plakjes.

Individët me sindromën Laron, edhe pse të shkurtër në shtat, kanë një jetëgjatësi mesatare krahasuar me ata pa atë çrregullim. Për gati 20 vjet, shkencëtarët kanë vëzhguar një grup të rriturish me sindromën Laron, duke zbuluar rezistencën e tyre të jashtëzakonshme ndaj sëmundjeve të lidhura me plakjen dhe përfitimet e mundshme të jetëgjatësisë.

Në një studim të fundit, studiues nga Kalifornia dhe Ekuadori zbuluan se individët me sindromën Laron shfaqin sheqer në gjak, rezistencë ndaj insulinës dhe presion më të ulët të gjakut në krahasim me të afërmit e tyre pa këtë gjendje. Ata gjithashtu kanë zemër më të voëga, trashësi më të ulët të arteries karotide dhe pllakë arteriale të reduktuar, faktorë që lidhen me një rrezik më të ulët të sëmundjeve të zemrës.

Origjina e sindromës Laron vjen në një cep të largët të Ekuadorit, ku mjekët identifikuan për herë të parë gjendjen midis individëve me nanizëm. Sindroma Laron, e quajtur edhe mungesa e receptorit të hormonit të rritjes (GHRD), rezulton në nivele të larta të hormonit të rritjes, por një paaftësi për të prodhuar receptorët për të.

Një nga gjetjet më befasuese është mungesa e kancerit tek individët me sindromën Laron, pavarësisht lidhjes së zakonshme midis niveleve të larta të hormonit të rritjes dhe rrezikut të kancerit. Ky vëzhgim ka ngjallur interes tek studiuesit për të kuptuar mekanizmat mbrojtës.

Sipas dr. Jaime Guevara-Aguirre, një endokrinolog i përfshirë në studimin e nanizmit Laron për më shumë se dy dekada, mungesa e rasteve të kancerit në mesin e pacientëve me sindromën Laron është e jashtëzakonshme. Rezistenca e tyre ndaj sëmundjeve që zakonisht lidhen me plakjen i ka shtyrë studiuesit të hetojnë trajtimet e mundshme për sëmundjet e lidhura me plakjen.

Njerëzit me sindromën Laron, pavarësisht shtatit të tyre të vogël, e perceptojnë gjendjen e tyre si një dhuratë biologjike për shkak të rezistencës së tyre ndaj sëmundjeve. Ata kanë tërhequr vëmendjen nga shkencëtarët dhe mjekët që kërkojnë njohuri për trajtimet për kancerin, diabetin dhe përkeqësimin konjitiv.

Dr. Valter Longo, profesor i gerontologjisë në Universitetin e Kalifornisë Jugore, thekson përfitimet e jashtëzakonshme shëndetësore të vërejtura tek individët me sindromën Laron. Incidenca e tyre e ulët e kancerit, diabetit dhe përkeqësimit konjitiv, së bashku me skanimet e trurit rinor, sugjerojnë përparime të mundshme në trajtimin e sëmundjeve të lidhura me plakjen.

Çelësi i këtyre përfitimeve duket të jetë faktori i rritjes 1 i ngjashëm me insulinën (IGF-1), një hormon i prodhuar kryesisht në mëlçi. Ndërsa individët me sindromën Laron kanë nivele të larta të hormonit të rritjes, mëlçia e tyre prodhon nivele më të ulëta të IGF-1, duke i mbrojtur ata nga sëmundjet e zemrës dhe ndoshta nga kanceri dhe diabeti.

Hulumtimet në minj mbështesin këto gjetje, duke treguar se mungesa e IGF-1 çon në sëmundje të zemrës. Megjithatë, nevojiten më shumë kërkime për të kuptuar specifikat e lidhjes midis niveleve të IGF-1 dhe rrezikut të sëmundjes.

Në përgjithësi, studimi ofron njohuri të vlefshme për efektet shëndetësore të mungesës së receptorit të hormonit të rritjes, duke sugjeruar që ilaçet ose ndërhyrjet dietike që imitojnë efektet e sindromës Laron mund të zvogëlojnë incidencën e sëmundjes dhe ndoshta të zgjasin jetëgjatësinë. Implikimet e mundshme të këtyre gjetjeve janë të rëndësishme, duke lënë të kuptohet për përparime të ardhshme në kuptimin dhe trajtimin e sëmundjeve të lidhura me plakjen.

Studimi është botuar në revistën Med.