Burimet kryesore të energjisë të trupit - "karburanti" - janë yndyra dhe karbohidratet.

 Yndyra ruhet në formën e triglicerideve në indin dhjamor, ndërsa karbohidratet ruhen në muskuj dhe mëlçi në formën e glikogjenit. 

Studimet tregojnë se kur hamë para një stërvitje, sheqeri ynë në gjak është më i lartë para dhe gjatë ushtrimeve. 

Kjo ka kuptim duke pasur parasysh se shumica e vakteve para stërvitjes në këto studime siguronin karbohidrate, të cilat trupi i përdori si energji gjatë trajnimit.

Por kur ushtrohet në stomak bosh, shumica e nevojave të trupit për energji plotësohen nga  yndyra trupore. 

Një studim i 273 pjesëmarrësve zbuloi se djegia e dhjamit ishte më e lartë kur dikush ushtronte në stomak bosh, ndërsa nivelet e glukozës dhe insulinës ishin më të larta kur dikush ushtronte pas ngrënies.

Ky ndryshim midis metabolizmit të karbohidrateve dhe yndyrave është pjesë e aftësisë natyrore të trupit për të funksionuar nëse ka ngrënë kohët e fundit apo jo.

Meqenëse trupi djeg më shumë yndyrë për të prodhuar energji kur personi është duke agjëruar, është pjesërisht e arsyeshme të mendosh se kjo mund të çojë në humbje më të madhe të dhjamit me kalimin e kohës.

Në realitet, megjithatë, një studim zbuloi se kishte përgjigje të ndryshme tek njerëzit që ushtronin me stomak bosh sesa tek ata që hëngrën para stërvitjes.

Në veçanti , aftësia e muskujve për të djegur dhjamin gjatë stërvitjes dhe aftësia e trupit për të mbajtur nivelet e sheqerit në gjak u përmirësuan me ushtrime agjërimi, por jo me ushtrime pas vaktit.

Për shkak të kësaj, disa shkencëtarë besojnë se reagimi i trupit kur ushtrohemi me stomak bosh mund të shkaktojë ndryshime më të dobishme në yndyrën e trupit krahasuar me stërvitjen pas vaktit.

Edhe pse hulumtimi përkatës ka qenë i kufizuar, dy studime kanë treguar se nuk kishte asnjë ndryshim në humbjen e yndyrës midis grave që ushtroheshin pas ngrënies dhe atyre që ushtroheshin pa ngrënë.