Nga Artan Fuga
Duke pritur teatrin e ri të vjetër!
Atë ditë se çfarë më hypi në kokë të bëja këtë foto. Miqtë e mi më panë me habi! Ata ruanin teatrin. Unë kisha vajtur t'i shihja pak.
Po ky ç'pati?
Veshur me pantallona meshini, me këpucë me qafa, me kapele paramilitari, mbi skenën e teatrit, si për ta pushtuar. Nuk e kuptoja atë ndjesi, atë dëshirë të papërmbajtëshme.
A do ma bëjë njeri një foto këtu apo të iki nga kam ardhur ?
Tani e kuptoj që trupi më thoshte diçka por mendja nuk ma rrokte.
Psiqika e pandërgjegjshme më thoshte se ai teatër që e kishin tradhtuar aktorët - që do bënin më vonë vaksinën me hile - mund të mbrohej vetëm me forca paramilitare, ndryshe e kishte të humbur davanë. Kot bënim llogje.
E dyta, që ai teatër do të binte nën sulmin e dhunëshëm të forcave policore. Aktori i fundit në skenën e atij teatri, pra të historisë të teatrit kombëtar do të ishte polici, me thinja, që me një shkop dore në dorë do të vërtitej rreth skenës duke e rrotulluar shkopin mbi kokat e civilëve artdashës.
Ishte aktrimi i fundit që në fakt ishte i vërtetë. Vdekja e atij teatri ishte një tragjedi shekspiriane ku në skenë u luajt drama e shkatërrimit të tij të vërtetë.
Ishte drama e fundit që ishte e vërtetë.
Kishte kohë që nuk viheshin në skenë drama shqiptare.
Por e fundit ishte shqiptaro-barbare.
Lezja pa turp mbi traktor e shëmbi. Që duhej ta mbronte.
Jam i bindur që asnjë Teatër në botë nuk e ka pasur atë, fat, dhe as në njëmijë vitet e ardhëshme nuk do ta ketë. Teatër ku në shfaqen e fundit drama nga fiksion u bë e vërtetë.
Ai prandaj do të hyjë në historinë e artit botëror për turpin e atyre që e prishën, turpin e atyre që nuk e mbrojtën, turpin e atyre që bënin sikur do ta mbronin, por i ngulnin thikën nga prapa, për ata që bashkëpunuan me djegjen e Reishtagut dhe tani nëpër televizione bëjnë sikur ishin pjesë e mbrojtësve.
© SYRI.net
Te kam zili profesor qe ke nje foto te tille. Une, s'munda kurre. Uroj qe z. Basha te rindertoj (sepse ka dhene fjalen) ne forme identike ate qe prishen DJAJT E KUQ! Turp i perjetshem per te gjithe injorantet qe dominuan pushtetin ne ate periudhe. Poshte komunizmi!
E saktë Profesor, e dhimbëshme, tragjike, krim mbi krime. E pa imagjinueshme që një ish pedagog artesh të prishë një teatër kombëtar ku janë dhënë shfaqje për mbi 80 vite, i pari, i vetmi i kryeqytetit. Do kujtohen si Neroni që vrau mëmën e vet dhe dogji Romën.