Për të garantuar vendin në stacionin e pritjes drejt ambicieve të tij politike, Erion Veliajt i duhet të paguajë. Gjoba, në një qeveri si kjo e Ramës, është të marrë përsipër krimet e shefit. Teatri dhe Unaza e re, janë dy nga pusetat më të ndotura ku kjo qeveri ka ngecur, dhe Veliaj është vetëofruar duke vënë vullnetarisht fytyrën e tij mbi fadroma. 

Dy ditë më parë, u publikua një shkresë ku Kryeministri Rama i kalon në pronësi Bashkisë truallin e Teatrit Kombëtar, çfarë do të thotë se ai e shkarkoi tashmë barrën e vet. Pas reagimeve nga opozita, Veliaj doli menjëherë në deklaratë duke riprodhuar të njëjtat argumentet dylekshe që ka artikuluar në vijimsi. Ai foli përsëri për teatrin si një karakatinë tallashi, kuti shkrepseje fashiste e një bojekt dopolavoro për ushtarët italianë. 

Me të njëjtën logjikë parashkollore, ai vazhdoi duke thënë se teatri nuk është godina, por institucioni, çfarë do të thotë se (siç është shprehur edhe herë të tjera), historia nuk qendron tek ndërtesa, por tek ngjarjet. Por në fakt ai nuk mendon kështu për rekuizitën. Duke u ankuar se protestuesit kanë marrë peng reliket e përdorura nga aktorë të mëdhenj si Kadri Roshi, ai kërkoi nga protestuesit ti kthejnë këto objekte. Pra veshjet e Kadri Roshit bartin histori, skena ku ai ka luajtur jo! 

Për më tepë ironi, vetëm një ditë më parë Veliaj u shpreh se do të bënte muze shtëpinë e të ndjerit Maks Velo. Në këtë rast, na del se shtëpia si ndërtesë paska vlerë historike, duke na sjellë kujtimin e të ndjerit, ndërsa ndërtesa e teatrit nuk e paska këtë funksion për veprat e luajtura në atë skenë! Dhe, për ti shkuar ironisë deri në fund, ai premton të bëjë muze shtëpinë e Velos, ndërsa vetë i ndjeri sa qe gjallë, ka kërkuar e protestuar që pikërisht Teatri të jetë muze e jo shtëpia e tij!

Të thuash se kompleksi teatror, i ndërtuar nga një arkitekt i madh Italian si Giulio Berte, është një karakatinë tallashi, është aq qesharake sa nuk ia vlen të debatohet. Për këdo të verbuar që mund ti besonte këto deri dje, tashmë nuk ka më dyshime pas vendimit të Europa Nostras për ta renditur atë në vend të parë mes objekteve që ka marrë në mbrojtje. A mos vallë drejtuesit e këtij institucioni kaq serioz e profesional, i cili ka tashmë një dosje të plotë për vlerat arkitekturore e historike të Teatrit Kombëtar, janë nostalgjikë patetikë të instrumentalizuar nga SHQUP-i? 

Pra, ndërsa për Veliajn kjo godinë është një karrakatinë, për institucionin më të rëndësishëm të trashëgimisë kulturore në Europiane ajo përbën një “vlerë e trashëgimisë kulturore europiane”. E kjo jo vetëm për Europa Nostra-n, por tashmë edhe për një masë të madhe artistësh, trupash teatrore, e madje deri tek fitues të çmimit nobel, nëpër Europë, të cilët janë solidarizuar me protestën, duke dërguar letra e peticione në mbrotje të teatrit. 

Sigurisht, Veliaj e ka plotësisht të qartë se broçkullat e tij nuk i ha kush, sado që ai mundohet ti thotë serbes e pa iu dridhur qerpiku (duke rrezikuar madje në çdo moment t’ia plasë të qeshurës në mes të fjalimit). Ai e di shumë mirë që vetëm humb nga kjo histori, por kjo është një valle e cila duhet hequr deri në fund. Qeveria nuk mund të pranojë se u gjunjëzua nga një grusht njerëzish që qendrojnë kokëfortë në shesh, ndaj duhet t’ia ngarkojë dikujt faturën. Sidomos tani, me krizën ekonomike që po vjen, Ramës i duhet një rrufepritës për të tërhequr vëmendjen e pakënaqësisë popullore. 

Pro kjo, gjithsesi nuk do të shkojë dot gjatë. Ata e dinë se nuk mund t’ia dalin dot me këtë kauzë, e cila sa vjen e po gjen më shumë mbështetje, tashmë edhe tek ndërkombëtarët. E vetmja gjë që mund të bëjnë, është ta shtyjnë edhe ca, siç kanë bërë tashmë prej më shumë se dy vjetësh.