Çdo vit vij në Shqipëri.

Marr parasysh udhëtimin e gjatë nga përtej oqeanit,lodhjen,shpenzimet nga që dua të gjendem mes njerëzve të mi të gjakut a në krah të shokëve dhe miqve.

Shkoj me vrap te varrezat, te prindërit. Bëj muhabet të gjatë me ta, besoj që më dëgjojnë. Rri me gocën, nipin, mbesën, të afërm e plot të njohur e pastaj ia mbath ca ditë nga Vlora deri në Sarandë. Ca ditë se më tepër nuk ia vlen. Stresohesh, acarohesh, grindesh, sëmuresh, tërbohesh e mund të shkosh në djall.

Unë nuk jam si ca të fandaksur që duan partinë mbi Shqipërinë.

Këtë as e them, as e mendoj. Por veten e dua, e dua shumë, ndoshta më tepër se Shqipërinë. Se një jetë kam që do e falja për njerëzit e mi, por për atdheun e sotëm kurrë.

Kjo Shqipëri nuk është e imja, ma kanë vjedhur e më kërkojnë haraç ata që pandehin se janë pronarë të saj. As 800 mijë banorë nuk ka Tirana e unë lahem me orar, se për të pirë ka vite e vite që ujin e blej.

Ndaj e them pa shaka se në vend të shqiponjës në flamur na duhet të vëmë depozitën e ujit si simbol të kombit. Krahasoj ajrin me të vendeve pranë, jo atyre të zhvilluara, del që është 4 herë mbi normat e lejuara.

Shoh grafikët e  zhurmave dhe shigjeta në Shqipëri po i drejtohet hënës. Kryeqyteti ynë si një kapanon i madh veç për gjumë, prodhon sëmundje dhe tret njerëz.

Plazhet pa drita, ose me voltazh të ulët që frigoriferi nuk ngrin gjë e kondicioneri vërtit e vërtit ajrin e nxehtë. Derdhen në bregdet mutrat e gjysmës së kombit. Ia kanë mbathur edhe peshqit, e shumta gjen në breg ndonjë breshkë të ngordhur.

Rrugët copë e gropë, baypasset u transformuan në qendra fshatrash e qytetesh ku ka veç qenë se njerëzit kanë marrë arratinë.

Shyqyr diellit nuk i kanë menduar ndonjë rreng hë për hë.

Në këto kushte unë i përmallur për vendin, por i gjendur në grackën e tij i thërras mendjes e iki me vrap kudo, veç Shqipëri mos quhet.

Shkoj në Itali e pushoj si njeri, vete në Greqi e ndjej që zemra më zbutet, shpirti më qetohet. Shkoj në Mal te Zi e gjej rehati, arrij në Maqedoni e nxehem që as si ky vend nuk u bë Shqipëria ime.

Unë e dua veten, e dua shumë. Nuk më shkon ta them që e dua më shumë se vendin tim. Por kështu më del, se Shqipëria e ca banditëve nuk i do shqiptarët. Na përbuz e na largon, nuk na ofron gjë. Ndaj unë iki e si Bajroni i këndoj këtij largimi, nxjerr dufin, trishtimin, inatin, por nuk qëndroj. Iki..

‘Pra merrmë, o lundër dhe vrapo,

Në detin plot buçim,

Dhe shpjermë në çdo vend që do,

Veç jo në vendin tim...’