A jeni të hutuar? Domethënë, a ndodheni saktësisht si në ato ditët kur nuk dini nga t'ia mbani? Të humbur?!

Prisni pak, se jam aq larg sa të shoh mjegullën që ju ka zanë dritat e syve, atë lloj mjegulle helmuese, e trashë, fyryfyçkë, sa duket se spata s'e pret.

E për këtë nuk më nevojitet fort mundim.

Po ju pyes juve të pamundurve, ju që njëherë e një kohë ishit në majë, e papritmas jeni rrëzu përtokë. A erdhi kush me ua dhanë dorën të ngriheni në kambë. Kushërinjtë, komshinjtë, të afërmit, vllezërit apo motrat? A ju kujtohet se si kthenin rrugë njerëzit, bash kur ju kishit ma shumë nevojë për një fjalë, për një mbështetje? A e kujtoni se bash në atë moment kur shoku ose shoqja më e ngushtë, të ka kthye krahët, keni ndjerë një "krrau" mu këtu, diku mes stomakut dhe zemrës?!

Po ju të ngriturit e të ndriturit, që jeni ngritë lart, aq lart, sa njerëzia tjetër, masa, lagjja dhe qyteti të duket një hiç, një gjë e vogël, e parëndësishme?! A e dini se çfarë do të thotë të biesh nga lartësia?

Do të thoni; pse e fillova këtë tekst në këtë mënyrë? Po shpjegohem.

Kush e ka fajin për këtë gjamë që j'ua ka tretë cilësinë ma të mirë njerëzore, siç është ndjeshmëria, dhe ju ka kthye në do drunjë pa ndërgjegje? A nuk e kuptoni se nesër edhe ju do të bini nga lartësia ku keni hypë, duke u përpjekë me mbajtë fort atë vend pune, atë standart të dyshimtë, atë privilegjin e vogël, me atë rrogën e vogël, që përditë e ma shumë zvogëlohet, tretet, shuhet, derisa të katandiset në një asgjë, në një kothere buke të vockël?

Po ju "intelektual" që rrini e bani sehirë; ju inxhinierë, avokatë, jurista, pedagogë universitetesh, mjekë, ushtarakë, policë, doktora dhe profesora, ku jeni??

Ku e keni futur kryet e strucit, në cilën bythë po ushqeheni, me shpresën se ushqimi i flliqtë do t'u mjaftojë gjithë jetën, pa e kuptuar se shumë shpejt skamja, ajo kolera që e ka përla gjysmën e popullsisë së vendit, do të mbërrijë për ju, në lagjen dhe në shtëpinë tënde?

A e keni ba ndonjëherë llogarinë e asaj pjese të popullsisë që jeton me 1 dollarë në ditë, se ai 100 lekëshi nuk mund të mbush barkun e një qenie njerëzore? A e dini se ajo pjesë po rritet frikshëm, e shumë shpejt, komshiu yt i parë, do të jetë një zombi, e ti do të jesh viktima e tij e parë?!

M'u sosën fjalët. Por nëse ju ka mbetë një pikë gjak ndër deje, dilni në Sheshin Skënderbej.

Rrethojeni përbindëshin Edi Rama dhe rrëzojeni përtokë. Nderoni veten dhe shpëtoni Shqipërinë.