Një mbrëmje, në një festivalin e jazz-it në fshatin e largët të Saariselkës në veri të Finlandës, Unto Laine dhe miqtë e tij vendosën të dilnin jashtë për të parë aurorat dhe për të dëgjuar heshtjen gjatë një mbrëmjeje fantastike.

Ishte -35°C dhe krejtësisht ende nuk kishin filluar të shfaqeshin aurorat në qiell.

"Ne të gjithë filluam të dëgjonim pa folur, pa u zhvendosur dhe pothuajse pa frymë", thotë Laine.

Por, për habinë e tyre, heshtja nuk ishte e plotë. Grupi u bë i vetëdijshëm për një tingull të zbehtë të sfondit, një lloj muzikaliteti që dukej se ndryshonte në sinkronizim me lëvizjet e aurorës.

"Ne filluam të diskutonim nëse këto tinguj mund të shkaktoheshin nga aurorat dhe të gjithë u pajtuam se nuk ndodhte prej tyre", thotë Laine.

"Aurora është kaq lart sa që tingujt e krijuar atje nuk mund të dëgjoheshin në tokë".

Kjo ishte në vitin 1990. Laine harroi gjithçka rreth aurorës së shndritshme derisa e rishqyrtoi festivalin e xhazit në vitin 1999.

Ai përsëri e gjeti veten të habitur nga tingujt misteriozë. Ai mund të mos ketë qenë personi i parë që do të habitej nga ky fenomen, por ai ishte ndoshta më i vendosur për ta zgjidhur këtë mister.

Laine studion psikoakustikën shkencën e zërit dhe si e perceptojmë atë në Universitetin Aalto në Helsinki.

Ai tani ka kaluar shumë nga 20 vitet e fundit duke luftuar për të provuar se aurora nuk është thjesht një festë për sytë.

Marrë nga: newscientist.com- Përgatiti F.H, SYRI.net