Një dëshmi e fortë sakrifice vjen nga Italia. Ajo që rrëfen është infermieria, 29 vjeçare me origjinë shqiptare. Silvana Rudaj, e cila u infektua me Covid në javën e 38-të të shtatzanisë, e cila e pa vajzën e saj vetëm një muaj pasi e kishte lindur.

‘Është e vështirë të shpjegosh me fjalë frikën nga vdekja’  

Ka nga ata që kanë humbur një njeri të dashur me Covid. Dhe dikush, që nga ana tjetër, së bashku me virusin ka mirëpritur një jetë të re.

Silvana Rudaj, një infermiere 29-vjeçare me origjinë shqiptare, ka mbërritur në Milano që kur ishte fëmijë. Por ajo pranverën e kaluar ka përjetuar një makth që është vështirë të harrohet, por që u shoqërua nga gëzimi i mëmësisë.

Tani që pandemia ka pushtuar Italinë për herë të dytë, me numrin e saj të tmerrshëm të jetëve të shkatërruara dhe familjeve, ajo ka vendosur të tregojë historinë e saj në një nga shumë grupet në Facebook që mbledhin përvojat e "të mbijetuarve".

Ata që e kanë arritur atë, por që ende mund të luftojnë kundër pasojave të sindromës post-Covid.

Gjithçka filloi në fillim të pranverës, gjatë valës së parë, ndërsa priste lajmet më të mira.

"Unë u sëmura në fund të marsit, ndërsa isha ende shtatzënë, në javën e 38-të të shtatzënisë - thotë Silvana - dhe fillimisht u shtrova në spital për pozitivitet ndaj Covid dhe për anemi dhe hekur të ulët".

Ajo arrin në dhomën e urgjencës me ethe dhe kollë, nuk ka patologji të mëparshme ose sëmundje të lindura.

‘Unë u shtrova në spital, por isha mirë, derisa situata filloi të shpejtohej me një ethe shumë të lartë që më çoi në një operacion cezarian".

Më 29 mars lindi Giulia, vajza e saj e parë.

‘Unë nuk kam kohë as ta shoh.’

Dhimbja e atyre orëve është akoma e gjallë.

‘Në 24 orët në vijim unë bëhem gjithnjë e më keq derisa të arrij në frymëmarrje CPAP, por kjo nuk është e mjaftueshme dhe për fat të keq është koha për intubim. Unë vetëm kërkoja me mirësjellje që të dërgoja një mesazh të fundit partnerit tim, duke i shpjeguar se unë duhej të flija për një kohë. Është e vështirë të shpjegosh me fjalë frikën e vdekjes, zemërimin që nuk e kam parë fëmijën tim dhe duhet të bija në gjumë duke rrezikuar të mos zgjohem kurrë ».

Silvana kalon dy javët e ardhshme e intubuar.

‘Për fat të keq unë kujtoj gjithçka shumë mirë. Dhimbjet, zërat, ndjesitë ... U përpoqa të komunikoja në çdo mënyrë por askush nuk më dëgjoi. Ishte ferr sepse isha ngulitur në trup, u përpoqa të flas, të lëviz, por nuk munda.’

‘Fillimisht mushkëritë e mia ishin duke u shembur, zona e vetme që ventilonte ishte me madhësinë e një monedhe 2 euro dhe për 2-3 ditë kisha një ethe shumë të lartë dhe madje edhe me ventilim mekanik nuk ishte e mirë - thotë Silvana - pas kësaj gjërat u përmirësuan gradualisht deri në zgjim’.

Që nga ajo kohë u nis një tjetër odise, e shoqëruar nga stafi i Spitalit Saço në Milano, të cilin Silvana sot dëshiron ta falënderojë duke u treguar të gjithëve historinë e saj.

“Pjesa më e vështirë erdhi më vonë, sepse u ndjeva si një peshë e vdekur. Nuk mund të bëja asnjë lëvizje dhe u desh shumë fizioterapi për të mësuar se si të ngrija një krah, një këmbë, të ulesha dhe së fundmi, një javë pasi të isha zgjuar, të isha në gjendje të ecja.’

Ajo ishte në gjendje ta përqafonte Giulian e saj në spital kur ajo ishte 1-muajshe. Një takim i parë me doreza, maskë, syze, por emocioni është ende i vështirë për t’u thënë.

Takimi i parë erdhi më 10 maj: një muaj e gjysmë pas shtrimit në spital.

Tani Silvana dhe Giulia janë bashkë me shëndet të mirë, duke gëzuar njëra-tjetrën.