Nga Daniel DePetris

Gati 28 vjet më parë, Benjamin Netanyahu arriti majat e fuqisë politike izraelite. Pas një fitoreje në zgjedhjet e përgjithshme ndaj kryeministrit në detyrë Shimon Peres, 46-vjeçari Netanyahu fluturoi në Uashington për vizitën e tij të parë zyrtare me Bill Clinton-in. Sipas një rrëfimi nga Aaron David Miller, një veteran i politikës së Lindjes së Mesme, takimi nuk shkoi mirë. Duke iu drejtuar ndihmësve pas takimit, Clinton pyeti: "Cila është superfuqia këtu?"

Edhe sot e kësaj dite e njëjta pyetje tingëllon e vërtetë. Por duket e dyshimtë që Joe Biden ka bonsensin për ta bërë këtë pyetje.

Që nga momenti kur Hamasi kaloi përmes gardhit kufitar jugor në Izrael, vrau 1200 njerëz dhe rrëmbeu më shumë se 250 pengje nga shtëpitë e tyre, Biden ka premtuar mbështetjen e tij për luftën e Izraelit në çdo hap të rrugës. Tri ditë pas sulmit të 7 tetorit, ai mbajti një fjalim televiziv kombëtar nga Shtëpia e Bardhë, duke theksuar se Izraeli kishte të drejtën dhe në të vërtetë detyrën të përgjigjej ushtarakisht në vetëmbrojtje.

Më 19 tetor, Biden e lidhi fushatën e Izraelit kundër Hamasit me luftën e vazhdueshme të Rusisë në Ukrainë, duke i kategorizuar të dyja si një luftë ekzistenciale midis paqes dhe kaosit. Administrata e Biden-it shpalli një emergjencë kombëtare jo një, por dy herë, për të përshpejtuar furnizimet me armë për Izraelin pa pasur nevojë të presë miratimin e Kongresit. Biden ka hequr dorë nga njësitë kryesore elektorale në Partinë Demokratike, të cilat janë të inatosur nga qëndrimi i tij në dukje i ashpër.

Megjithatë, Netanyahu nuk është fans i Biden-it. Ai i ka shpërfillur këshillat e Uashingtonit, ka bërë një vesh të shurdhër ndaj protestave të presidentit për viktimat civile në Gaza dhe ka kundërshtuar me forcë nocionin se Izraeli nuk po bën sa duhet për të lehtësuar situatën humanitare atje. Politika e jashtme e Biden-it ka bërë që SHBA-ja të duket gjithnjë e më shumë si një partner i dobësuar në këtë marrëdhënie prej dekadash.

Ky nuk është supozim, por fakt. Në fillim të luftës, administrata e Bidenit doli me idenë se pauzat humanitare ishin absolutisht thelbësore për të rritur furnizimet me ndihma në Gaza. Por u deshën gati dy muaj për arritjen e armëpushimit të parë afatshkurtër, një pasojë jo vetëm e mospërputhjes së Hamasit për çështjen e lirimit të pengjeve, por edhe sepse Netanyahu nuk ishte i etur për t'i dhënë grupit terrorist një pauzë.

Në nëntor, zyrtarët amerikanë kundërshtuan një tjetër zhvendosje masive të civilëve palestinezë në Gazën jugore. Shpresa ishte se Izraeli do të ishte më metodik teksa shtynte fushatën e tij ushtarake kundër bastioneve të Hamasit në jug. Siç u tha gazetarëve në atë kohë një zyrtar i administratës, "Nuk mund të përsëritet në jug shkalla e zhvendosjes që ndodhi në veri".

Megjithatë, kjo është pikërisht ajo që ndodhi kur Forcat Mbrojtëse të Izraelit (IDF) lëvizën drejt Deir al-Balah-ut dhe Khan Younis-it.

Në dhjetor, administrata e Biden-it theksoi se do të kundërshtonte çdo zonë tampon të propozuar brenda Gazës, pasi kjo do të tkurrte territorin ku palestinezët mund të hynin. Netanyahu ishte i palëkundur. Qindra ndërtesa në anën e Gazës të kufirit Izrael-Gaza janë shkatërruar në atë që oficerët ushtarakë izraelitë e quajnë një masë të nevojshme sigurie për të siguruar që ngjarjet e tmerrshme të 7 tetorit të mos përsëriten.

Por ishte plani i pasluftës i Netanyahu-t në Gaza, i zbuluar në fund të muajit të kaluar, ai që ishte shuplaka më e fortë në fytyrën e Biden-it. Gjatë gjithë luftës, Shtëpia e Bardhë ka përsëritur disa vija të kuqe: asnjë ripushtim izraelit i Gazës, asnjë reduktim i territorit të Gazës, asnjë dëbim i palestinezëve që jetojnë atje dhe kontrolli e Autoritetit Palestinez mbi Gazën pas përfundimit të luftës.

Skema e kryeministrit izraelit të pasluftës është në thelb një heqje dorë publike nga pozicioni i Biden-it. Për shembull, ushtria izraelite do të ruante kontrollin operacional mbi Gazën për aq kohë sa të jetë e nevojshme. Asnjë rindërtim i Gazës nuk do të lejohej derisa i gjithë territori të deradikalizohej. Qeverisja dhe detyrat administrative do t'u liheshin palëve të interesuara lokale, të cilët nuk janë të lidhur me atë që Netanyahu e sheh si një Autoritet Palestinez të lidhur me simpatizantët e terroristëve.

Ëndrra e Biden-it për të krijuar një shtet sovran dhe të pavarur palestinez duket gjithnjë e më absurde. Netanyahu jo vetëm që e hedh poshtë këtë ide, por u është zotuar izraelitëve të të gjitha shtresave politike se ai është i vetmi politikan në Izrael që do të guxojë t'i kundërvihet Amerikës dhe të parandalojë që një gjë e tillë të ndodhë.

Strategjia e Netanyahu-t ka dhënë rezultat. Në fund të fundit, SHBA-të refuzojnë të kushtëzojnë ndihmën ushtarake për ndryshimet e politikës izraelite në Gaza dhe vazhdojnë të vënë veton ndaj rezolutave të Këshillit të Sigurimit të OKB-së që i bëjnë presion Izraelit të nënshkruajë një armëpushim. Ndërsa zgjedhjet po afrohen, përpjekjet e dobëta të presidentit për diplomaci nuk po i bindin votuesit.

Të paktën Bill Clinton mund të mburrej me Procesin e Paqes së Oslos.