Nga Andrew A. Michta, Politico

Disa javë më parë, kur po merrja pjesë në Konferencën e Sigurisë së Mynihut, isha dëshmitar i vizitës së Drejtorit të Zyrës së Komisionit Qendror të Punëve të Jashtme të Kinës, Wang Yi.

Pompoziteti dhe vëmendja e dhënë ndaj Wang ishte e pagabueshme, siç ishte pasqyrimi i fjalimit të tij, duke ripërsëritur pikat e njohura të bisedimeve të Pekinit mbi qasjen e Kinës për ta ‘bërë botën një vend më të sigurt’.

Si fjalimi ashtu edhe diskutimi i moderuar pasues e bënë të qartë se Wang kishte mbërritur në Mynih për të krijuar një pikë midis Shteteve të Bashkuara dhe Europës, për të sulmuar Amerikën dhe për të tërhequr Europën.

Dhe pjesa më e madhe e bisedës pasuese në korridoret e vendit të konferencës theksoi se pas tre dekadash të thellimit të marrëdhënieve ekonomike, Kina është shumë një ‘fuqi në Europë’, pavarësisht distancës së saj gjeografike.

Në sajë të investimeve të saj, aksesit të saj në çdo nivel të shoqërive europiane dhe ndikimit të saj në rritje midis elitave të biznesit dhe politikave të kontinentit, Kina është e gatshme të zgjerojë ndjeshëm rolin e saj në politikën europiane. Dhe vendimet që Europa duhet të marrë tani kur bëhet fjalë për marrëdhëniet me Kinën në vazhdim do të ndikojnë edhe më shumë në formësimin e marrëdhënieve transatlantike në dekadën e ardhshme.

Ndërsa Pekini e sheh aksesin në teknologjinë amerikane dhe bazën e tij të kërkimit dhe zhvillimit (R&D) gjithnjë e më të kufizuar, qasja në korporatat europiane dhe bazën e kërkimit dhe zhvillimit të kontinentit do të bëhet shumë më e rëndësishme. Në të njëjtën kohë, varësia e Europës dhe veçanërisht e Gjermanisë  nga nënkomponentët kinezë dhe aksesi në treg është rritur në një pikë ku Pekini ka ndikim të rëndësishëm në trajtimin e qeverive europiane.

Vlen gjithashtu të theksohet se pak para se COVID-19 të prekte flukset kumulative të investimeve të huaja direkte (IHD) nga Bashkimi Europian në Kinë arritën mbi 140 miliardë euro, ndërsa në atë kohë IHD kineze në BE ishin afërsisht 120 miliardë euro.

Dhe pavarësisht nga një rënie në investimet e BE-së në Kinë gjatë pandemisë, viti 2022 pa një përmbysje dramatike të këtij trendi, me investimet e BE-së në vend që u rritën me 92.2 përqind nga viti në vit  dhe ato nga Gjermania në veçanti u rritën me 52.9 përqind, sipas të dhënave të fundit.

Megjithëse investimi i BE-së është ende relativisht modest duke marrë parasysh madhësinë e ekonomisë kineze, ai synon zinxhirët e furnizimit kritik që i duhen industrisë europiane dhe ka të ngjarë të rritet në mënyrë eksponenciale në vitet e ardhshme.

Po kështu, investimet kineze në Europë kanë prioritizuar një gamë të gjerë të infrastrukturës kritike europiane, veçanërisht portet, aeroportet, kompanitë e energjisë, fermat e erës dhe diellore, si dhe kompanitë e telekomunikacionit.

Në disa zona, ka qenë në gjendje të blejë disa nga kompanitë më inovative europiane për shembull KUKA Robotics e Gjermanisë, një furnizues kryesor i sistemeve inteligjente të bimëve.

Kështu, rëndësia gjithnjë e më qendrore e Kinës si një partner biznesi për Europën do të formësojë vendimet e politikave në të gjithë bllokun në dy deri në tre dekadat e ardhshme, duke i vendosur prioritetet e Europës në një kurs të mundshëm përplasjeje me qëllimet strategjike të SHBA-së, e cila do të fokusohet në përballjen me Kinën në fushën ekonomike dhe ushtarake. dhe, gjithnjë e më shumë, domenet ideologjike.

Sot, biznesmenët dhe analistët europianë thonë se e shohin tregun e Kinës si të pazëvendësueshëm për suksesin e vazhdueshëm ekonomik të Europës. Udhëheqësit e biznesit argumentojnë se Kina ka tregun më të madh të brendshëm në botë, me 1.4 miliardë klientë të mundshëm, dhe ata theksojnë se një sektor i zhvilluar mirë i prodhimit kinez është kritik për rrjetet e tyre të zinxhirit të furnizimit.

Ata gjithashtu argumentojnë se Kina ka një vendndodhje të favorshme gjeografike, duke qenë afër tregjeve në zhvillim në Azi dhe rrugëve kryesore detare.

Në terma të përgjithshëm, analistët europianë e shohin Kinën si ekonominë kryesore në botë kur bëhet fjalë për barazinë e fuqisë blerëse.

Për këtë, ata theksojnë faktin se kostot e punës atje mbeten relativisht të ulëta. Kjo pikë e fundit është artikuluar vazhdimisht në Gjermani, ku eksportet përbëjnë afër 40 për qind të PBB-së së vendit.

Pra, ndërsa debati aktual në Uashington është i përqendruar kryesisht në luftën në Ukrainë, dhe gjithnjë e më shumë rreth asaj se sa larg duhet të shkojë SHBA-ja për të ndihmuar Ukrainën kundër Rusisë, disa argumentojnë se mbështetja jonë për luftën është një shpërqendrim nga kundërshtari i vërtetë- Kina.

Megjithatë, ajo që i mungon këtij diskutimi është se dhënia e përparësisë Kinës kundër Rusisë nuk është një propozim, pasi Kina është një aleate e ngushtë e Rusisë dhe ajo tashmë është një forcë në Europë.

Ajo që ndodh në Europë tani, jo vetëm për sa i përket rezultatit të kësaj lufte, por si i përcaktojnë europianët marrëdhëniet e tyre me Kinën në të ardhmen  do të formësojë marrëdhëniet transatlantike me aleatët kryesorë europianë.

Dhe zgjedhjet e Europës kur bëhet fjalë për politikën e saj ndaj Kinës do të ndikojnë shumë në rezultatin e konkurrencës së SHBA me Kinën edhe në situata të tjera.

*Andrew A. Michta është dekan i Kolegjit të Studimeve Ndërkombëtare dhe të Sigurisë në Qendrën Europiane për Studime të Sigurisë George C. Marshall dhe një anëtar i lartë jorezident në Qendrën Scowcroft për Strategjinë dhe Sigurinë të Këshillit Atlantik.