Pekin - Kur vjen puna për të garantuar sigurinë e regjimit të tyre, sundimtarët e Partisë Komuniste të Kinës nuk kursejnë.

Shtrirja e shpenzimeve të tyre bujare u shfaq kur shpërthyen protestat më të guximshme në rrugët e Pekinit dhe në qytete të tjera, që s’kishin ndodhur për dekada, të nxitura nga zemërimi për kufizimet e ngurta dhe të pafundme për të luftuar COVID-19, shkruan AP News.

Qeveria kineze është përgatitur për sfida të tilla prej dekadash, duke instaluar makineritë e nevojshme për të shuar trazirat në shkallë të gjerë.

Pas një reagimi fillimisht të heshtur, me personelin e sigurisë që përdori spraj piperi dhe gaz lotsjellës, policia dhe trupat paraushtarake i përmbytën rrugët e qytetit me xhipa, furgona dhe makina të blinduara në një shfaqje masive të forcës.

Oficerët dolën jashtë, duke kontrolluar kartat e identitetit dhe duke kërkuar nëpër celularë për fotografi, mesazhe ose aplikacione të ndaluara që mund të tregonin përfshirje apo edhe thjesht simpati për protestat.

Një numër i panjohur njerëzish u arrestuan dhe nuk dihet nëse ndonjë do të përballet me akuza. Shumica e protestuesve e përqendruan zemërimin e tyre në politikën "zero-COVID" që kërkon të zhdukë virusin përmes bllokimeve gjithëpërfshirëse, kufizimeve të udhëtimit dhe testimeve të pamëshirshme. Por disa kërkuan që partia dhe lideri i saj Xi Jinping të largohen nga pushteti, fjalim që partia e konsideron armiqësore dhe të dënueshme me vite burg.

Ndonëse në shkallë shumë më të vogël, protestat ishin më të rëndësishmet që nga lëvizja pro-demokratike e udhëhequr nga studentët e vitit 1989, e përqendruar në sheshin Tiananmen të Pekinit, që regjimi ende e sheh si krizën e tij më të madhe ekzistenciale. Me udhëheqësit dhe protestuesit që i  bllokoi, Ushtria Çlirimtare Popullore i shtypi demonstratat me tanke dhe trupa, duke vrarë qindra, ndoshta mijëra.

Pas goditjes në Tiananmen, partia investoi në pajisje për t'u përballur me trazirat pa përdorur menjëherë përdorimin e forcës vdekjeprurëse.

Gjatë një vale mosmarrëveshjesh nga punëtorët e papunë në fund të viteve 1990 dhe në fillim të viteve 2000, autoritetet evunë në provë këtë, duke u fokusuar në parandalimin e organizatorëve në qytete të ndryshme që të mos lidheshin dhe të arrestonte liderët, ndërkohë që i linte protestuesit e radhës kryesisht të paprekur.

Ndonjëherë, ata edhe janë kapur në befasi. Në vitin 1999, anëtarët e sektit të meditimit të Falun Gong, anëtarësia e të cilit rivalizoi me përmasat e partisë, rrethuan kompleksin e udhëheqjes në Pekin në një shfaqje sfide që lideri i atëhershëm Jiang Zemin e mori si një fyerje personale.

Dhe aty u bë një goditje e ashpër. Udhëheqësve iu dhanë dënime të rënda burgimi dhe anëtarët ishin subjekt i ndjekjeve dhe ndonjëherë dërgoheshin në qendra riedukimi.

Qeveria u përgjigj me forcë dërrmuese në vitin 2008, kur shpërthyen trazirat anti-qeveritare në kryeqytetin e Tibetit, Lhasa dhe kur trazirat përfshinë rajonet tibetiane në Kinën perëndimore, autoritetet u përgjigjën me forcë dërrmuese.

Vitin tjetër, një goditje e policisë ndaj protestave nga anëtarët e pakicës myslimane ujgure në kryeqytetin e rajonit veriperëndimor të Xinjiang, Urumqi, çoi në përleshje të përgjakshme në të cilat u vranë të paktën 197 vetë, kryesisht civilë kinezë Han.

Në të dyja rastet, forcat i qëlluan me armë turmat, kontrolluan derë më derë dhe kapën një numër të panjohur të dyshuarish të cilët ose u dënuan me dënime të rënda ose thjesht nuk u mor më vesh për ta. Miliona njerëz u internuan në kampe, u vunë nën vëzhgim dhe u ndaluan të udhëtonin.