Nga: Alexander E. Gale 

Kur Rusia nisi "operacionin e saj special ushtarak" në shkurt, parashikimet për Kievin ishin të zymta. 

CIA parashikoi se forcat ruse do të kalonin me shpejtësi mbrojtjen e Ukrainës dhe do të merrnin Kievin brenda disa javësh. 

Po kështu, Kryetari i Shefave të Shtabit të Përbashkët Gjeneral Mark Milley dyshohet se parashikoi se qeveria ukrainase nuk do të zgjaste më shumë se shtatëdhjetë e dy orë.

Gjatë muajve të parë të luftës, Ukraina ndau një pikëpamje të ngjashme.

Objektivi kryesor i Kievit ishte të siguronte mbijetesën e një shteti të qëndrueshëm ukrainas, me gjasë që do të qeveriste një territor shumë të zvogëluar. 

Për shkak të probabilitetit të lartë për të pësuar një disfatë ushtarake, diplomatët ukrainas madje bënë marrëveshje me Perëndimin për të krijuar një qeveri në mërgim.

Qeveria do të zhvendosej në sigurinë e një kryeqyteti tjetër evropian, ndërsa mbetjet e ushtrisë ukrainase do të kalonin në luftë asimetrike kundër forcave pushtuese ruse.

Përkundër mundësive, Ukraina ka qenë kryesisht e suksesshme në përpjekjet e saj për t'i rezistuar pushtimit. 

Nga fundi i verës, Ukraina ishte në një pozicion mjaft të fortë për të nisur një kundërofensivë , duke e detyruar Rusinë të lëshonte tokën që kishte pushtuar vetëm disa muaj më parë. 

Në fillim të nëntorit, zyrtarë të lartë ushtarakë rusë u detyruan të pranonin se pozicioni i tyre në Kherson ishte i paqëndrueshëm dhe njoftuan se trupat e tyre do të tërhiqeshin përtej lumit Dnipro për të vendosur linja të reja mbrojtëse përpara dimrit.

Suksesi në fushën e betejës e ka inkurajuar Ukrainën që të rishikojë objektivat e saj duke qenë se një fitore e plotë ushtarake tani duket shumë e mundshme. 

Si i tillë, Kievi ka vendosur synimin e tij të dëbojë Rusinë tërësisht nga i gjithë territori që ka pushtuar që nga shkurti. 

Disa zyrtarë ukrainas madje kanë diskutuar për të anuluar aneksimin e Krimesë nga Moska në vitin 2014 dhe mbytjen e pjesëve të Ukrainës lindore dhe jugore. 

Në shtator, ministri ukrainas i mbrojtjes Oleksii Reznikov theksoi se Ukraina do të ishte pa kompromis në përpjekjet e saj për të rifituar territorin e humbur. 

Në takimin vjetor të 17-të të Strategjisë Evropiane të Jaltës (PO) ai tha :

"Ne mund të flasim vetëm për një rivendosje të plotë të integritetit territorial dhe sovranitetit të Ukrainës brenda kufijve të njohur ndërkombëtarisht që nga viti 1991. Kjo do të thotë se Krimea është Ukrainë dhe Donbasi është Ukrainë."

Andriy Yermak, kreu i administratës presidenciale të Volodoymyr Zelenskyy, ka komentuar në mënyrë të ngjashme: "Do të ketë paqe kur të shkatërrojmë ushtrinë ruse në Ukrainë dhe të arrijmë kufijtë e vitit 1991".

Duke bërë krahasime me gjyqet e Nurembergut, Reznikov argumentoi gjithashtu se zyrtarët e lartë rusë do të duhej të ndiqen penalisht për krime lufte të kryera gjatë konfliktit. 

“Në thelb ky do të jetë gjyqi i Nurembergut ku kriminelët që tani udhëheqin Federatën Ruse dhe që lëshojnë urdhra penalë do të sillen para drejtësisë,” tha ai. 

“Rusia duhet të paguajë, brezat e tyre të ardhshëm duhet të paguajnë”, shtoi ai. 

Krahasimet e Reznikov me pasojat e Luftës së Dytë Botërore janë një aludim jo aq delikat për humbjen totale të ushtrisë ruse dhe përmbysjen e qeverisë së Vladimir Putinit.

Në tetor, Zelenskyy u bëri jehonë ndjenjave të sigurta të Reznikov. “Ne patjetër do ta çlirojmë Krimenë”, tha Zelenskyy , “Ne do ta kthejmë këtë pjesë të vendit tonë jo vetëm në hapësirën gjithë-ukrainase, por edhe në hapësirën gjithë-evropiane”.

Kjo retorikë sinjalizon se Kievi po zhvendoset drejt një vizioni më maksimalist të fitores. Megjithatë, mbetet për t'u parë nëse Ukraina mund ta mbajë kundërsulmin e saj, veçanërisht me fillimin e dimrit. Por deri më tani miratimi i një grupi më ambicioz të objektivave strategjikë është vërtetuar nga sukseset operacionale. Në të kundërt, pengesat në fushën e betejës dhe performanca e dobët e ushtrisë ruse e kanë detyruar Moskën të zvogëlojë ambiciet e saj.

Në fillim të luftës, ishte e qartë se Putini parashikonte një fitore totale. 

Plani fillestar i Rusisë ishte të pushtonte me shpejtësi Kievin dhe t'i prente kokën qeverisë së Ukrainës, dhe rezistenca pritej të ishte e lehtë. 

Me Kievin në duart e Rusisë dhe qeverinë Zelenskyy të burgosur, të vrarë ose të internuar, Kremlini do të jetë në gjendje të krijojë një qeveri marionete besnike ndaj Moskës.

Fitorja totale do të përbënte thithjen e plotë të Ukrainës në sferën ruse të ndikimit. 

Regjimi i sapo instaluar në Kiev do t'i ngjante qeverisë kukull të Putinit, Aleksandër Lukashenko, në Bjellorusi.

Tani për tani, ai vizion i fitores duket të jetë një fantazi e kaluar. 

Dështimi i forcave ruse për të kapur Aeroportin Antonov dhe pengesa e një kolone të madhe trupash të motorizuara dhe të mekanizuara në rrugë për në Kiev, përfundimisht rezultoi në dështimin e Rusisë për të kapur kryeqytetin ukrainas. 

Publikisht, zyrtarët rusë e shpjeguan këtë dështim duke pretenduar se "faza e parë" e planeve ushtarake të Rusisë ka përfunduar. 

Ky dredhi pasqyroi nevojën për të përcjellë një mesazh pozitiv për një audiencë vendase se operacionet po kishin sukses. 

Megjithatë, pas dyerve të mbyllura, nuk ka gjasa që Putini ose oficerët e tij ushtarakë të besonin se ata në fakt kishin qenë të suksesshëm. 

Megjithatë, realitetet në terren kërkonin një ndryshim në strategji dhe Kremlini e ka kthyer vëmendjen në Ukrainën lindore dhe jugore. 

Putini tani synon një fitore më të kufizuar brenda kufijve të kësaj hapësire më të ngushtë gjeografike.

Shkalla në të cilën Moska i ka zvogëluar kushtet që ajo i konsideron të nevojshme për fitore është e paqartë. 

Putini mund të teorizojë se një forcë plotësisht e mobilizuar mund të ndryshojë dështimet e mëparshme ushtarake të Rusisë.

Në tetor, ministri rus i mbrojtjes Sergei Shoigu njoftoi një mobilizim të pjesshëm prej 300,000 trupash. 

Përtej kësaj, është e dyshimtë që Putini do të rrezikonte të pësonte pasojat politike dhe ekonomike të vendosjes së Rusisë në një bazë lufte totale. 

Është gjithashtu e diskutueshme se sa fuqi punëtore shtesë mund ta zhvendosë luftën në favor të Moskës, nëse komanda dhe kontrolli, logjistika dhe një mori problemesh të tjera që mundojnë forcat e armatosura ruse vazhdojnë.

Në vend të kësaj, ka shumë më tepër gjasa që Moska të ketë mbretëruar në kushtet e saj që fitorja të reflektojë objektiva më modeste në Ukrainën lindore dhe jugore.

Një pjesë e justifikimit publik të Putinit për pushtimin ishte ofrimi i ndihmës për shtetet separatiste të Donetsk dhe Luhansk, gjoja për të parandaluar "bullizmin dhe gjenocidin" nga Kievi. 

Në shtator, Rusia organizoi referendume në territoret e pushtuara të Ukrainës dhe aneksoi zyrtarisht Luhansk dhe Donetsk, së bashku me rajonet Kherson dhe Zaporizhzhia.

Nëse Moska mund të vendosë një kontroll të fortë mbi këto rajone, propaganduesit e Putinit mund të krijojnë një version të fitores bazuar në sigurinë e këtyre zonave.

Për momentin, asnjëra palë nuk duket e gatshme për të negociuar. 

Si rregull i përgjithshëm, shtetet vijnë në tryezën e negociatave për t'i dhënë fund një lufte kur janë në një pozicion më të fortë ushtarak për të detyruar koncesione nga kundërshtari i tyre ose kur janë aq të kërcënuar saqë paqja është një domosdoshmëri.

Kievi është në një pozicion më të mirë ushtarak për të marrë koncesione nëse zhvillohen negociatat. 

Ka patur disa murmuritje nga aleatët perëndimorë të Ukrainës se Kievi duhet të shtyjë për dialog ndërsa ata po korrin fitore.

Megjithatë, qeveria e Zelenskyy është e bindur se nuk do të ketë negociata derisa forcat ruse të tërhiqen tërësisht nga Ukraina. 

"Kur ke iniciativën në fushën e betejës, është pak e çuditshme të marrësh propozime të tilla si: "Ju nuk do të jeni në gjendje të bëni gjithçka me mjete ushtarake gjithsesi, ju duhet të negocioni", tha Mykhaylo Podolyak, një këshilltar i Zelenskyy.

Në çdo rast, probabiliteti që Moska të pranojë bisedimet së shpejti është i ulët. 

Rusia është në një situatë të keqe ushtarakisht, por situata e saj nuk është e pakthyeshme dhe viktimat e mëdha nuk do ta pengojnë Kremlinin. 

Putinit i duhen suksese në fushën e betejës, të cilat ai mund t'i paraqesë si fitore për audiencën vendase. 

Pa këtë, pozicioni i tij në pushtet do të jetë jashtëzakonisht i dobët. 

Së paku, Moska ka të ngjarë të kërkojë një kontroll të fortë mbi zonat që ka aneksuar në Ukrainën lindore dhe jugore, si dhe kontroll të vazhdueshëm mbi Krimenë, në mënyrë që ajo të marrë në konsideratë negociatat. 

Dhe kjo vetëm nëse Putin arrin në përfundimin se përfitimet e mëtejshme ushtarake janë të paarritshme.

Kjo do të thotë se një armëpushim nuk është brenda syve dhe luftimet do të vazhdojnë derisa njëra palë të ketë arritur një avantazh vendimtar ushtarak për të bërë presion për një rezultat të favorshëm. 

Asnjëra palë nuk ka gjasa të pranojë kompromise në tryezën e bisedimeve derisa balanca e fuqisë të ndryshojë ndjeshëm në një mënyrë ose në një tjetër.

Për momentin, ritmi i luftimeve pritet të ngadalësohet me uljen e temperaturave gjatë muajve të dimrit. Kjo do t'u japë kohë politikëbërësve rusë dhe ukrainas për të menduar për lëvizjet e tyre të ardhshme dhe për të vlerësuar objektivat e tyre. 

Konceptet se çfarë do të thotë të fitosh ose çfarë do të përbënte një humbje të pranueshme do të vazhdojnë të ndryshojnë ndërsa balanca e fuqisë në fushën e betejës dikton atë që është realiste.