Prej disa kohësh janë ngritur hipoteza nëse bombardimet e shkëmbinjve qiellorë kanë dërguar përbërësit bazë të jetës në Tokë.

Kjo hipotezë e quajtur panspermia, është forcuar së fundmi. Falë një studimi të ri nga Universiteti i Hokkaido, Japoni, të katër blloqet themelore të ndërtimit të ADN-së tani janë gjurmuar në mostrat e meteoritëve. Duke përdorur teknika të sofistikuara analize, shkencëtarët gjetën dy komponetët strukturorë të zinxhirit të spirales së dyfishtë që nuk ishin identifikuar ende në asnjë meteorit në gurët nga Hapësira, duke plotësuar një enigmë të rëndësishme. Kjo punë është publikuar në Nature Communications.

ADN-ja ka një strukturë që të kujton një shkallë spirale, shtylla kurrizore e spirales përbëhet nga një zinxhir grupesh sheqeri-fosfati, ndërsa shkallët përbëhen nga çifte bazash azotike. Ekzistojnë pesë lloje të bazave azotike: adenina dhe guanina, të cilat janë pjesë e përbërjeve kimike të quajtura purina; citozina, timina dhe uracili, të cilat i përkasin grupit të pirimidinës. Adenina, guanina dhe citozina gjenden si në ADN ashtu edhe në ARN, timina vetëm në ADN dhe uracili vetëm në ARN. Adenina dhe guanina ishin gjurmuar në meteorite qysh në vitet 1960, ndërsa citozina dhe timina ende mungonin.

Studiuesit japonezë kanë zbuluar dy bazat e tjera të ADN-së (citozinë dhe timinë) në tre meteorite të ndryshëm të pasur me karbon, në atë të Murchison, të Murray dhe meteorit të Liqenit Tagish. I pari u rrëzua në Australi në vitin 1969, i dyti në Kentaki në 1950, i treti në Kolumbinë Britanike Kanada në vitin 2000. Megjithatë, të tre meteorët vijnë nga shkëmbinj hapësinorë jashtëzakonisht të lashtë, 5 ose 4.5 miliardë vjet më parë. Kjo do të thotë, shkëmbinjtë e tyre mëmë kanë ekzistuar në origjinën e Sistemit Diellor ose ndoshta edhe para formimit të tij.

Yasuhiro Oba dhe kolegët bluan në pluhur 2 gramë të çdo meteoriti dhe shtuan ujë përpara se të përdornin ultratinguj për të shtresuar grimcat. Më pas, me teknikën e spektrometrisë së masës ata identifikuan përbërjet në bazë të peshës së tyre molekulare. Eksperimentet e mëparshme kishin treguar praninë e gjerë të bazave azotike në pothuajse çdo mjedis tjetër jashtëtokësor brenda dhe jashtë Sistemit Diellor, por duke qenë se citozina dhe timina mezi zbulohen në mostrat e analizuara, me sa duket nevojiteshin metoda më të rafinuara studimi, të cilat tani janë të mundshme, por që nuk ishin dekada më parë. Dhe meqenëse purinat dhe pirimidinat shkojnë gjithmonë dorë për dore në ADN, ishte e rëndësishme të gjendeshin edhe dy pjesët që mungonin.

Blloqet bazë të ndërtimit të jetës mund të jenë sjellë në Tokë gjatë bombardimit intensiv të vonë (LHB, Late Heavy Bombardment), një periudhë midis 4 dhe 3.8 miliardë vjet më parë e karakterizuar nga një numër i madh meteorësh në Hënë dhe në planetët shkëmborë të Sistemit Diellor. Kohët kthehen: fosilet me të vjetra të mikroorganizmave tokësorë për të cilët ka marrëveshje shkencore datojnë 3.4 miliardë vjet më parë. Tani do të jetë interesante të kuptojmë nëse të njëjtat molekula janë të gjurmueshme në asteroidët primordialë dhe sigurisht jo të kontaminuara nga materialet tokësore, Ryugu dhe Bennu, të vizituara nga sondat Hayabusa2 dhe OSIRIS-REx, të dy kanë mbledhur mostra materiale nga sipërfaqja e trupave qiellorë.