Pak para lindjes së diellit më 9 janar, rreth 40 oficerë dhe zyrtarë u mblodhën jashtë stacionit të policisë në Calais ndërsa temperaturat u ulën në -3C (26.6F).

Pak më vonë, një autokolonë me nëntë automjete nisi rrugën në drejtim të të parit kamp nga pesë, që do të dëboheshin me forcë, kampe të improvizuara të refugjatëve të planifikuara për atë mëngjes.

Kur autokolona mbërriti në kamp, ??vetëm disa milje larg qendrës së qytetit, policia e maskuar me uniforma të zeza i përzuri refugjatët nga çadrat dhe plaçkat e tyre.

Disa prej 150 refugjatëve që ishin strehuar në kamp ishin ngritur dhe kishin ikur para se të vinin autoritetet. Shpejt kampi u boshatis. Thasët e fjetjes kundër të ftohtit dhe xhaketat mbetën.

Sipas Vëzhguesit të të Drejtave të Njeriut (HRO), një organizatë jofitimprurëse që monitoron dëbimet e policisë në Francën veriore, regjistroi 973 dëbime në Calais në 2020 –ën thuajse çdo tre në ditë, dhe më shumë se dyfishin e 452 dëbimeve të regjistruara në 2018.

Vetëm në dhjetor u sekuestruan 526 çadra dhe u bënë 41 arrestime.

Isabella Anderson, një koordinatore në terren e HRO tha se “këto dëbime të vazhdueshme janë pjesë e një politike nga qeveria franceze për të lodhur azilkërkuesit, për t'i lodhur ata dhe për t'u hequr shpresën. Është si një torturë.”

Megjithëse në disa vende dëbimesh, Guardian u bllokua nga një perimetër policie, provat me video dhe rrjetet sociale treguanë ato që pretendohen se fushatat janë shkelje  vazhdueshme të të drejtave të njeriut gjatë operacioneve policore, duke përfshirë përdorimin e tepruar të forcës dhe shkatërrimin e pasurisë personale.

Rastet e raportuara të dhunës policore kanë përfshirë të miturit në hedhjen e gazit lotsjellës, një tendë me një refugjat brenda që  tërhiqej nga një traktor dhe një eritreas i qëlluar në fytyrë me një plumb gome nga 10 metra largësi, i shtruar në spital për dy muaj. Dëbimet janë në një orar 48-orësh për të parandaluar refugjatët që të fitojnë të drejta të kufizuara dhe policia që vjen me një urdhër gjykate për të spastruar truallin.

"Ata vijnë në orën 5 të mëngjesit, rrethojnë çadrën tënde dhe e këpusin me thika," tha Abdul, një 20-vjeçar nga Sudani i cili ka qenë në Calais pesë muaj, duke ngritur kampe në shkurre me shpresën që një ditë të shkojë në Britaninë e Madhe me anije ose kamion. “Më ka ndodhur kaq shumë herë. Ata na trajtojnë si kafshë, jo si njerëz. Në Sudan ka luftë, njerëzit vriten, gratë përdhunohen. Por në një farë mënyre, është më mirë se këtu”.

Nasser, një refugjat afgan i cili mbushi 18 vjeç në dhjetor, tha se dëbimet e vazhdueshme kishin ndikuar në shëndetin e tij mendor. "Policia vazhdon të vijë," tha ai. “Ju do të mendonit se mbase kur bie shi, nuk vjen, po ajo vjen. Policët madje erdhën edhe në Vitin e Ri kur të gjithë ishin të lumtur dhe kishte një festë. Ata na i marrin gjërat dhe ne duhet të rrimë jashtë për shumë orë - nganjëherë 10 deri në 12 orë. Atyre nuk u intereson nëse jam i vogël”.