Në dhjetor 2001, u zhvillua një operacion i rrezikshëm në Birmingham për të ndarë binjaket e bashkuara tre muajshe, Sanchia dhe Eman Mowatt.

Ato e filluan jetën në fokusin e plotë të mediave botërore, e tillë ishte gjë e rrallë e gjendjes së tyre të vështirë.

Po çfarë po bëjnë sot motrat 19-vjeçare që sfiduan shanset mjekësore?

“Pati, thanë mjekët, një "dridhje të lehtë" që u ndie në ajër dhe një brohoritje shpërtheu në dhomë. Në fund të operacionit të përpiktë prej 16 orësh, dy vajzat e vogla u ndanë. Ato i kishin kaluar tre muajt e parë të lidhur në shtyllën kurrizore.

Ishte një ditë e paharrueshme  për Spitalin e Fëmijëve në Birmingham - hera e parë që një operacion i tillë ishte kryer në Mbretërinë e Bashkuar dhe hera e tretë në botë.

Ishte gjithashtu një rrezik jashtëzakonisht i lartë - shkalla e mbijetesës për binjakët e bashkuar që ndahen është midis 5 dhe 25%. Edhe nëse do të kishin kaluar përmes operacionit, njëra ose të dyja vajzat mund të ishin paralizuar kur neurokirurgët i veçonin me përpikëri shpinat e tyre.

Por, me gëzim, operacioni pati një sukses të plotë. Prindërit u emocionuan dhe lehtësuan të Sanchia dhe Eman, mamaja Emma dhe babai David më në fund mund të mbanin nga një vajzë secili. Media në botë filmoi përqafimet e para të kësaj familjeje.

Sanchia dhe Eman tani janë në universitet, së bashku me motrën e tyre të vogël Damaris e cila lindi 11 muaj pas binjakëve dhe ka qenë përkrah tyre gjatë jetës së tyre të jashtëzakonshme - dhe megjithatë të të zakonshme .

"Njerëzit nuk flasin për historitë e tyre të bashkimit, por për ne është thjesht se jemi mësuar", thotë Eman, duke reflektuar mbi hyrjen e tyre në botë.

Mjekët parashikuan se motrat mund të bënin jetë normale nëse ndaheshin me sukses. Të dyja kanë spina bifida por, me një këmbë të dobët secila, nuk dihej se si do të ndikonte kjo në zhvillimin e tyre.

"Ata nuk e dinin nëse do të ecnim", thotë Sanchia. "Kur ne u ngritëm në këmbë, njerëzit thanë se ishte një mrekulli." Ishte Sanchia ajo e cila fillimisht sfidoi pritjet në moshën dyvjeçare dhe Eman pas pesë javësh më vonë. S'kaloi shumë dhe ato po vraponin rreth shtëpisë së familjes në periferi të Birmingham, në Great Barr.

Jeta e hershme ishte një përzierje e shkollës fillore,  vizitave në spital dhe paraqitjes së çuditshme në televizione për të diskutuar progresin e tyre.

"Ne e dinim që në moshë të re se ishim ndryshe - takime në spital, operacione dhe nuk mund të bënim gjithçka që bënin miqtë tanë", kujton Eman, megjithëse ajo thotë se shokët e tyre të rinj të shkollës ishin "shumë mirëkuptues" për situatën e tyre dhe ato kënaqen me miqësi që kanë mbetur edhe sot e kësaj dite.

Ata thonë se këmba e tyre më e dobët do të thotë që një shëtitje pesë minutëshe mund të dojë 20 minuta dhe ato përdorin një karrike me rrota dhe një patericë.

"Ne e përqafuam aftësinë e kufizuar në moshë të re," thotë Sanchia. "Ne nuk lamë askënd të na thoshte se nuk mund të bënim diçka".

Ajo përmend një shembull nga ditët e saj të hershme në shkollë.

"Mbaj mend që isha katër vjeç dhe ndihesha ndryshe", thotë ajo. "Ne ishim duke luajtur tigër dhe tag dhe një djalë më tha se "nuk mund ta bësh këtë për shkak të këmbës ".

"[Mendova] 'po, unë kam një aftësi të kufizuar, por nuk mund të të tregojë dikush se çfarë mund të bësh dhe çfarë nuk mund të bësh". Unë vrapova atë ditë, dhe nuk isha më e mira, por e bëra.

"Kur dikush ju thotë diçka të tillë, kjo ju jep shtytjen për të menduar" po unë mundem! "

Pandemia i ka afruar tre motrat edhe më afër, nëse kjo ishte e mundur. Binjakët janë plot lëvdata për Damaris.

"Ajo është forca jonë lëvizëse", thotë Sanchia, duke shpjeguar se motra e tyre i ka mbështetur ata shumë herë pas operacioneve, ose kur po kalojnë një ditë të vështirë.

"Ne mbështetemi tek njëra-tjetra, por Damaris është ngjitësja", shton Eman. "Ajo ka qenë gjithmonë aty për ne".

Të treja tani janë në universitet. Sanchia po studion sigurinë kibernetike, politikën Eman dhe marrëdhëniet ndërkombëtare dhe Damaris po bën studime për fëmijërinë, rininë dhe arsimin.