Tingulli i panpipes, flautave dhe daulleve mbush hapësirën Orkestrës Eksperimentale të Instrumentave Kombëtare” "Teknikat e frymëmarrjes që kërkohen për të luajtur këto instrumente për disa orë ju fusin në një lloj ekstaze," thotë Miguel Cordoba, i cili luan në flautin siku.

Por, sapo të përfundojë prova, të gjithë janë shumë të vetëdijshëm se si ka ndryshuar jeta e tyre. Sepse ata nuk po kthehen nëpër shtëpira në La Paz, Bolivi, por kanë mbetur nën hijen e një kështjelle gjermane ku janë bllokuar për 73 ditë.

Muzikantët, shumica e të cilëve kurrë nuk janë larguar nga Bolivia më parë, prisnin të kalonin pak më shumë se një dy javë këtë pranverë duke vizituar sallat e koncerteve të Gjermanisë Lindore. Në vend të kësaj ata janë mbledhur në ndërtesat dhe parqet e Rheinsberg Palace, një kështjellë që ka qenë shtëpia e gjeneratave të mbretërve gjermanë dhe aristokracisë, një orë e gjysmë me makinë në veriperëndim të Berlinit.

Ndërsa muzikantët, disa prej të cilëve janë 17 vjeç, mbetën në Gjermani në 10 mars gjatë turneut të tyre, pasi u përhap lajmi se Berlini ishte bërë rajoni i shtatë gjerman që vendosi një ndalim për grumbullimet e 1000 personave ose më shumë si reagim ndaj pandemisë.

"Autobusi ynë u prish në autostradë. Mbaj mend që bëja shaka se ky ishte fat i keq dhe mbase koncertet tona do të anuloheshin," kujton Carlos, "por kurrë nuk kisha menduar se do të ndodhte në të vërtetë."

Tre shfaqjet e tyre të planifikuara u anuluan në ditët që pasuan, dhe ndërsa qeveria e Bolivisë njoftoi se do të mbyllte kufijtë e saj, orkestra vuajti për t’u kthyer në atdhe, por dështoi.

Kufizimi i Gjermanisë për grumbullime masive u pasua me shpejtësi nga një mbyllje e plotë, që do të thoshte se muzikantët do të lejoheshin të bridhnin vetëm nëpër pyllin që rrethonte perimetrin e kësaj prone.

Kështu që koha e lirë e tyre kaloi duke bërë prova në parqet e pallateve gati 600-vjeçare dhe duke eksploruar pyllin përreth, ku thuhej se kishte ujq. Vetëm të hënën ata patën mundësinë për të hyrë brenda në kështjellë për herë të parë kur u rihap për publikun.

"Është shumë ndryshe nga atdheu im, është shumë e bukur", thotë 25-vjeçari Miguel. Ka vende më të këqija për të mbetur bllokuar. Por kur zgjohem, shikoj diellin që ngrihet mbi pyll dhe liqen. Kuse në shtëpinë time dëgjoj vetëm zhurmën e trafikut".

Por, megjithë rrethinat natyrore piktoreske, muzikantët janë të  shqetësuar se mos i kanë harruar. "Ndihemi të braktisur", thotë Carlos, që ka kaluar disa orë në telefon në ambasadën boliviane duke u përpjekur të gjejë një mënyrë për të shkuar në shtëpi.

Grupi kishte qenë në Gjermani vetëm për një javë, kur befas presidenti i Bolivisë njoftoi se kufiri i vendit ishte vendosur të mbyllej brenda ditësh, dhe të gjitha fluturimet ndërkombëtare ishin pezulluar.

Marrëveshjet u bënë me shpejtësi nga Ministria e Jashtme gjermane dhe ambasada e Bolivisë për të rezervuar vendet në një nga fluturimet e fundit nga Gjermania për në Amerikën e Jugut, dhe zbritur në Lima, Peru.

Grupi fillimisht u lehtësua. "Kur ishim rrugës për në aeroport, ne të gjithë ishim në humor të mirë, duke qeshur dhe duke biseduar", thotë Carmed Martela, 20 vjeç. P

Por më pas Carlos mori një telefonatë për të thënë që fluturimi ishte anuluar pasi avioni nuk lejohej të ulej në Peru. "Humori papritmas u bë stres - të gjithë në autobus heshtëm," thotë ai.

Nga ai moment, 6.000 milje (9,656 km) midis Gjermanisë dhe Bolivisë dukeshin më larg se kurrë.

Tracy Prado, e cila u bashkua vetëm me orkestrën në dhjetor, filloi të mendojë për ditëlindjen e 11-të të vajzës së saj e cila po vinte disa javë më vonë. "Unë isha plot shpresa u shkatërrova kur mendova se do të më ikte ajo ditë e rëndësishme," thotë ajo.

Grupi vendosi e vetmja mënyrë për të përballuar ishte të krijonin një orar të rreptë praktike - tre orë para drekës, tre orë më pas, duke eksperimentuar një shkrirje të muzikës tradicionale të Andeve me shumë zhanre bashkëkohore.

"Muzika indigjene ka të bëjë me parimin e komunitetit - të gjithë mund të marrin diçka nga ato që janë dhe t'ia ofrojnë atë grupit," thotë Carlos.

"Ju ndjeheni njësoj siç ndjeheshin paraardhësit tuaj kur luanin këto instrumente tradicionale, gjë që është e bukur," shton Miguel, rrënjët e të cilit shtrihen përsëri te "Kallawaya" të Bolivisë, të njohur për ceremonitë e tyre muzikore për shërim.

Disa anëtarë të orkestrës flasin me familjet e tyre në Bolivi. Për të tjerët, komunikimi është gati i pamundur, pasi sinjalet e internetit dhe telefonit janë të dobëta jashtë qyteteve kryesore të Bolivisë.

Shumë prej muzikantëve luajnë një rol të madh në sigurimin e familjeve të tyre financiarisht dhe pamundësia për ta bërë këtë në këtë moment po e rëndon ankthin e tyre.

Në një intervistë me stacionin me flamur të Bolivisë, Radio Panamericana, Ministri i Jashtëm Karen Longaric u pyet për rastin e orkestrës prej një nëne të shqetësuar të njërit prej muzikantëve. Ajo tha se përparësitë e qeverisë ishin diku tjetër - riatdhesimi i "më të prekshmëve - gra, fëmijë, njerëz të sëmurë dhe të moshuar".

Carlos thotë se duket se ka pak interes që orkestra të kthehet sërish në Bolivi. "Njerëzit kthehen në shtëpi dhe mendojnë se ne jemi në një tokë përrallore," thotë, duke rrokullisur sytë. "Kam pasur qindra mesazhe që më thonë të pushoj së ankuari se po jetokam si princeshë në një kështjellë gjermane".

Ata janë të zhgënjyer se nuk kanë qenë në gjendje të interpretonin siç ishte planifikuar.

Qyteti i rreth 8,000 banorëve i quajtur gjithashtu Rheinsberg, ka qenë kryesisht mikpritës drejt vizitorëve bolivianë, ndonëse pak i befasuar nga prania e tyre. "Kur dal nga hotelin vetëm, ndjehem pak e vetëdijshme", thotë Carmed. "Ndonjëherë kam pamje të çuditshme dhe njerëzit ndalen dhe vështrojnë".

Disa shkojnë më larg se një vetull e ngritur, ndoshta të hutuar nga fakti se muzikantët duket se po flakin rregullat e distancimit shoqëror të Gjermanisë, pasi mund të mos jetë menjëherë e qartë se ata janë lejuar të klasifikohen si një familje.

“Në një rast, bolivianët luajtën një lojë futbolli në livadhin përpara kështjellës e shumë shpejt u gjetën të rrethuar nga gjashtë oficerë policie "në veshje të plotë për rebelime e me helmeta", tha Timo Kreuser, një nga tre muzikantët gjermanë që ndihmuan për turneun dhe po qëndrojnë me ta.

"Ata erdhën nga e majta dhe e djathta dhe filluan të na rrethojnë dhe gjërat u tensionuan pak," kujton Miguel. "Në fund, ata thjesht na thanë që ne nuk mund të mblidheshim në një grup kaq të madh."

Policia është mësuar me ata tani, kështu që thjesht telefonojnë dhe kjo gjithmonë zgjidhet," thotë Timo. Timo ka qenë i prirur të ndihmojë muzikantët, pjesërisht për të shlyer favorizimin e mikpritjes së tyre kur ishte me ta në La Paz në Bolivi.

Bujaria dhe ofertat për t’i ndihmuar me furnizime të bollshëm nga shumica e njerëzve, nuk kanë munguar. Stafi i kuzhinës në hotelin ku muzikantët po jetojnë vijnë për të punuar me maska dhe mbajnë distancë nga mysafirët e tyre bolivianë.

"Ne jemi shumë mirënjohës për ushqimin dhe çatinë që na kanë dhënë", thotë Tracy, e cila spekulon se ajo është e vetmja e grupit që i shijon ushqimet e zonës. Dhe, natyrisht, ata kanë pyllin për të eksploruar.

Tracy thotë se ajo pas tre ujqër kur po shëtiste kohët e fundit. "Unë ngriva nga frika, por ata thjesht luanin duke u përleshur dhe ikën." Po nuk janë vetëm ujqit ata që ata panë.

Një nga banorët e e këtij pallati ka qënë Frederiku i Madh, të cilit iu dha pronësia e pasurisë nga babai i tij në 1736 përpara se të ngjitej në fron dhe që e ka përshkruar kohën e tij në Rheinsberg si "vitet e tij më të lumtura".

Muzikantët janë shumë të vetëdijshëm se kush kanë qënë  banorët e mëparshëm të pallatit, përfshirë Frederikun e Madh.

Një mik i ngushtë i Frederikut, duke reflektuar mbi përshtypjet e tij për Rheinsberg, shkroi "mbrëmjet i kushtohen muzikës. Princi ka koncerte në sallonin e tij, ku askush nuk pranohet nëse nuk ftohet". Një nga ata që ka interpretuar ishte JC Bach.

"Ne bëjmë shaka se fantazma e Frederikut po na ndjek dhe po përpiqet të na ngrejë lart", thotë Carmed. "Unë zakonisht nuk besoj në gjëra të tilla, por më duket sikur ka fantazma në kopësht".

Ndërsa stinët zhvendosen, nga fillimi i pranverës në verë, rrobat e rënda të muzikantëve të pritje të motit të ftohtë u bënë shumë të nxehta për shëtitjet e tyre të gjata rreth pasurive.

Por një boliviane e shpërngulur në Hamburg i ndihmoi në këtë front. "Ajo mblodhi male rroba dhe na i dërgoi. Ne kemi shtatë kuti të mëdha deri më tani - mbase shumë, mund të kemi nevojë për t'i kthyer disa ose t'i kalojmë ato tek dikush tjetër në nevojë", thotë Carlos.

Por, pavarësisht bujarisë dhe vullnetit të mirë, orkestra shqetësohet se qëndrimi i saj nuk mund të zgjasë përgjithmonë.

“Kostot e akomodimit janë në rritje me më shumë se 35,000 euro vetëm në një muaj," thotë Silvia Fehrmann, kreu i programit të artistëve të Berlinit në Shërbimin Akademik të Shkëmbimit Akademik, një nga disa institucionet publike, që e ka mbështetur orkestrën më gjatë se sa pritej të qëndronte.

Gjermania po lejon përsëri fluturime ndërkombëtare, por kufijtë e Bolivisë mbeten të mbyllura për një të ardhme të paparashikueshme. Ambasada boliviane i tha BBC-së se po përpiqet të marrë orkestrën me një avion për në Bolivi në fillim të qershorit nga Madridi.

Por Carlos është i shqetësuar për mënyrën se si do të jenë gjërat kur ato të kthehen gjithashtu.

"Covid po e bën shumë politike, kthimin në shtëpi," thotë Carlos. Qeveria boliviane i vonoi zgjedhjet presidenciale që ishin në mars dhe më vonë u përpoq dhe dështoi të detyrojë me anë të një dekreti të kufizonte lirinë e shprehjes dhe kritikat për trajtimin e krizës së koronavirusit.

"Unë po ëndërroj për ditën kur do të jem në shtratin tim në Bolivi dhe të them, 'OK,  mbaroi' por gjithashtu e di se atë ditë do të filloj të më marrë malli për atë që po ndodh këtu," pranon Carlos./ar.sh/SYRI.NET