Pse gratë humbën pjellorinë në kampet naziste?

Gratë që mbërritën me tren në kampet naziste të përqendrimit ishin të rraskapitura. Kishin udhëtuar të grumbulluara për orë të tëra pa ushqim, në të ftohtë, të pavetëdijshme për destinacionin e tyre. Sapo mbërritën, iu morën bagazhet e tyre, u zhveshën lakuriq para ushtarëve nazistë, u qethën zero dhe u bënë tatuazhe me një numër serial.

Prej këtu filloi një jetë, e poshtërimit dhe e privimit: uria, etja, puna e ftohtë dhe çnjerëzore. Bonifikimi i tokës, transportimi i materialeve të ndërtimit dhe çmontimi i ndërtesave me duar të zhveshura, apo zvarritja e kufomave në varreza masive me forcën e krahëve të tyre, ishin urdhri i ditës për një të burgosur në kampet e shfarosjes. Prandaj, gjithmonë është besuar se kjo ka qenë arsyeja pse 98% e grave në moshë riprodhuese nuk kishin më cikël menstrual pas 12-18 muajve të parë të qëndrimit në kampet e përqendrimit.

Megjithatë, nga pikëpamja mjekësore, trauma, kequshqyerja dhe kushtet çnjerëzore të jetesës nuk mjaftojnë për të shpjeguar një bllokim në ciklin menstrual, kaq të papritur dhe të njëkohshëm, pothuajse në të gjitha gratë. Sipas studimit të publikuar në revistën akademike Social Science & Medicine, Peggy J. Kleinplatz, një profesore në Shkollën e Mjekësisë të Universitetit të Otavës, argumenton se gratë merrnin gjatë vakteve steroide sintetike që mund të ndalonin menstruacionet. Një dredhi e vënë në zbatim nga nazistët për t’u siguruar që të burgosurat të mos kishin fëmijë në kampet e përqendrimit dhe që, me siguri, do të rrezikonte përgjithmonë fertilitetin e grave hebreje në burg.

Shumë kohë përpara pilulës së kontrollit të lindjes, e cila u miratua vetëm në vitin 1960 nga Administrata Amerikane e Ushqimit dhe Barnave, ky lloj steroidi ishte në treg në Gjermani. Steroidet seksuale ekzogjene (d.m.th. të futura artificialisht), të afta për të shkaktuar amenorre (mungesë menstruacionesh), u sintetizuan dhe u prodhuan për herë të parë në Berlin në vitin 1933 dhe ishin të disponueshme si ilaçe pa recetë në Gjermani gjatë viteve 1930. Biokimisti gjerman, Adolf Butenandt, së bashku me Leopold Ruzicka, u nderuan me Çmimin Nobel në Kimi në vitin 1939, pikërisht për aftësinë për të identifikuar lloje të ndryshme të hormoneve dhe për të sintetizuar steroide të ndryshme.

Gratë mbërritën në trenat e mbingarkuar në kampin e përqendrimit të Aushvicit. Gjatë Luftës së Dytë Botërore.

Hulumtimi zbuloi gjithashtu se sasi të mëdha steroidesh u prodhuan nga industritë farmakologjike gjermane midis viteve 1943 dhe 1945, një prodhim që nuk përputhej vetëm me nevojat e grave gjermane. Për më tepër, në një raport të vitit 1969, në të cilin u morën në pyetje burra dhe gra që punonin në Aushvic, u zbulua se në kuzhinat u gjetën pako me kimikate që silleshin çdo ditë nën shoqërim të armatosur dhe të tretura në ushqim. Racioni i pakët i drekës, supa gri me rrepë me një fetë bukë të zezë që të burgosurit kujtonin në dëshmitë e tyre se kishte një shije të ashpër që u digjte fytin, ishte “e saktë” për steroidet.

Në fund të fundit, objektivi i mjekëve të pranishëm në kampet e përqendrimit nuk ishte sigurisht trajtimi i të burgosurave, siç doli nga gjyqi i Nurembergut. Në veçanti, kampi i Aushvicit në Poloni u dallua nga “kërkimet shkencore” sadiste të Josef Mengele (1911-1979), me nofkën “Doktor Vdekja”. Duke filluar nga viti 1943 ishte ai që priste të burgosurit në kampin e përqendrimit: ai priste ngarkesat njerëzore me doreza dhe një pallto të bardhë për të vendosur se kush do të bëhej kavi i eksperimenteve të tij, por pa asnjë bazë shkencore.

Mengele, në emër të eugjenisë, apo përzgjedhjes së “racës ariane” për ta bërë të qëndrueshme, urdhëroi operacione pa anestezi, gjymtim dhe inokulim të baktereve, tredhje dhe ngrirje në laboratorin e tij (blloku numër 10 i Aushvicit). Përveç kësaj, ai eksperimentoi me metoda të ndryshme të sterilizimit masiv të grave hebreje duke hequr mitrën e tyre ose duke e injektuar me një lëng irritues për ta bërë atë jopjellore.