‘Unë mund ta shikoj si jetojnë koreano-veriorët’: Profesori që analizon plehrat që nxjerr deti

Nga mbështjellësit e ëmbëlsirave e deri te paketat e makaronave, profesor Kang Dong-wan i mbledh mbeturinat që i sjell deti në brigjet e Koresë e Jugut, nga Veriu agresiv. A mund të zbulohen vërtet sekretet ushtarake në format e tyre të ilustruara habitshëm?

Në një ditë të kthjellët, nga plazhet e Yeonpyeong - një ishull i vogël i Koresë së Jugut, ju mund të shihni bregdetin e Koresë së Veriut rreth 12 km larg. Megjithatë, hidhni një sy poshtë dhe mund të shihni diçka tjetër. Mes lëmshit të algave të detit dhe drurit të kalbur, copave të polistirenit të zbardhur dhe rrjetave së peshkimit, fshihen copëza plastike me ngjyra të ndezura.

Për vëzhguesin e pastërvitur, këto copëza – mbështjellëse ëmbëlsirash, kuti cigaresh, ambalesh makaronash, të gjitha të mbuluara me shkrime të mëdha, ngjyra të gjalla dhe personazhe vizatimorë të harlisur – vetëm mund të konfirmojnë që Deti i Verdhë është një nga mjediset detare më të ndotura të Tokës.

Por, për syrin e mprehtë, shkrimet në ambalazhet e këtyre copëzave janë informacion i vlefshëm për shoqërinë nga e kanë origjinën: Korenë e Veriut, praktikisht një derë e mbyllur për pjesën tjetër të botës.

Personi i parë që e vlerësoi këtë ishte Kang Dong-wan, një profesor i politikës në Universitetin Dong-A në Busan, Kore e Jugut.

Profesor Kang e ka kaluar vitin e kaluar duke mbledhur 1,414 mbështjellëse nga plazhet e disa prej vendeve më të largëta të Koresë së Jugut. Derisa shpërtheu Covid, ai e ka studiuar Veriun nga zona e çmilitarizuar, duke kapur sloganet me lente të fuqishme. Por kur qasja në pikën e tij të favorshme u mbyll, Kang iku që atje për diku tjetër.

“Gjëja më befasuese ishte se sa shumë mbeturina mbërrinin këtu” – tha Kang Dong-wan duke punuan në Yeonpyeong.

Pesë ishujt e detit Perëndimor u pushtuan nga Jugu në fund të luftës dhe tani formojnë kufirin de facto detar midis dy vendeve.

Yeonpyeong, ishulli më i afërt me veriun, u bë objekt i një breshëri artilerie në vitin 2010 që la katër të vdekur dhe çoi në evakuimin e 80% të 2000 banorëve të ishullit.

"Gjëja më befasuese," thotë Kang, duke folur nga ishulli ku ai vazhdon të hetojë plazhet, "ishte se sa shumë mbeturina arritën këtu."

Profesori i ka kthyer frytet e kërkimit në një libër: “Mbledhja e mbeturinave të Koresë së Veriut në pesë ishujt e Detit Perëndimor”, ku i ndan mbeturinat në kategori: ëmbëlsira, ushqime të pjekura, pije, produkte qumështi, ushqime, erëza, pije alkoolike, cigare, furnizime mjekësore dhe gjëra të ndryshme. "Me këto mbeturina," thotë ai, "mund të shoh jetën e koreano-veriorëve."

Kryesorja është se vendi nuk është i sofistikuar, se të mirat që ka janë bazë. "Paketimi është befasues në rafinimin e tij," thotë ai. Ndoshta më e habitshme, shton ai, është mënyra se si produktet nga Veriu pasqyrojnë ato të Jugut.

"Në një ekonomi kapitaliste," thotë ai, "paketimi dhe dizajni janë përshtatur për të tërhequr konsumatorët." Ju mund të prisni që gjërat të jenë ndryshe në një regjim represiv komunist, por Kang beson ndryshe: "As Koreja e Veriut nuk mund t’i injorojë plotësisht dëshirat e popullit të saj."

Shihini mbështjellësin për “Galaxy Candy” me krem ​​luleshtrydhe brenda, të prodhuar në fabrikën e miellit të grurit në Pyongyang në Korenë e Veriut. Është e mbuluar me vizatime dhe ngjyra të ndezura, me një mace që të kujton në mënyrë të dyshimtë “Hello Kitty” të Sanrio. Ky paketim më i përpunuar pasqyron ndryshimet e fundit, thotë Kang, pasi prodhuesit koreano-veriorë kanë zhvilluar një markë më të hijshme.

Kjo është pjesërisht pasojë e reformave që pasuan pranimin e Kim Jong-un në 2011, që paralajmëroi një liberalizim të ekonomisë. Njëkohësisht, një rritje e kontrabandës i ka bërë koreano-veriorët të familjarizohen me produktet nga jashtë. Ky paketim më i rafinuar është një përpjekje për të konkurruar.

Plehrat gjithashtu ofrojnë një paraqitje të shkurtër të kushteve të prodhimit, thotë Kang. Listat e përbërësve dhe datat e prodhimit zbulojnë se çfarë ka mundur të bëjë Koreja e Veriut gjatë pandemisë dhe çfarë është e detyruar të importojë me rezervat e saj të pakësuara të parave.

Paketimi, gjithashtu, shpesh do të specifikojë se në çfarë fabrike është prodhuar një produkt. Nëse dihet se operohet nga ushtria, kjo mund të tregojë se çfarë po hanë ushtarët e Veriut – pasi shumë ushqime të tilla, thotë Kang, “i ofrohen ushtrisë. Në përgjithësi, publiku nuk i konsumon ato. Nuk ka para.”

Edhe vetë materiali mund të mbajë të dhëna. Plehrat më të reja, shpjegon Kang, shpesh përbëhen nga materiale të ricikluara ose me burim lokal, një tregues i mëtejshëm i gjendjes ekonomike të Veriut. Ndoshta arsyet e tyre janë riciklimi, por ka shumë më tepër gjasa që riciklimi t'u detyrohet atyre për shkak të burimeve të pakta./ar.sh/SYRI.NET