Frroku i Netës dhe Çupi i Sonilës

Frrok Çupi, një emër i njohur në botën shqiptare të gazetarisë, u kthye në qendër të opinionit publik këto ditë. Së pari shkroi për vdekjen e nënës së Kryeministrit tonë, Edi Rama, ditën e varrimit të saj. Duke qenë se Çupi kishte vjellë vrer të madh për të shoqin dhe të birin e saj, 8 vjet të shkuara, u bëra mjaft kurioz të lexoja se çfarë do thoshte sot. Shkrimi fillonte me fjalinë:

“Po them për nënën e Edi Ramës që shkoi sot në mëngjes, dhe për nënën time që ka shkuar shumë vite më parë. Ka mes tyre një ndjesi sikur dita e fundit e njërës ka jetuar përmes ditës së fundit të tjetrës, në një distancë me shumë vjet”.

E pabesueshme!

Po bënte një përqasje mes nënës së tij të vdekur kushëdi sa vite më parë në Mirditë dhe personazhit të ditës, nënës së sapovdekur të Kryeministrit më të pushtetshëm në historinë e Shqipërisë. Përtej gjithçkaje që do shkruante më poshtë, futja e pronorit “ime”, “nëna ime”, “miqtë e mi”, “sulmet e miqve të mi” m’u duk një përpjekje vulgare për protagonizëm. Ishte si një femër që vishet me të kuqe dhe bën tualet të rëndë kur shkon në funeral.

50% e shkrimit i dedikohej Frrokut, nënës së tij dhe vuajtjeve të Frrokut prej gjuhës së keqe ndaj saj “për shkak të tij”.

Aty përmendeshin me delikatesë, dashuri, përkëdheli e afërsi prej biri nënat e Edi Ramës, Spartak Ngjelës e Gramoz Ruçit. Aty mësova se nënat e tyre quheshin Neta, Vera dhe Eleni. Në listën e nënave me të cilat Frroku krahasonte të tijën, bashkë me të sipërpërmendurat, ishte edhe nëna e Sali Berishës. Por asaj nuk ia përmendte emrin as me përkëdheli e asfare. Mundet edhe të mos ia dinte. As nënës së tij mirditore nuk ia përmendte emrin. Se ato nuk kishin rëndësi, ato ishin nëna të paemra në raport me “qytetaret” e tjera, një kompleks inferioriteti që nuk po i del qysh ditën kur mbërriti në Tiranë, nga Mirdita. Frroku nuk ka shokë “malokë” megjithëse vjen nga malet as katundarë, as lezhjanë e mirditas. Jo. Frroku mendon se “veriorët janë ujk për njëri tjetrin” ndaj larg tyre.  Frroku është shok me ish bllokmenët, qytetarët e jugut. Nëna e Frrokut nuk ka emër në shkrim sepse qëllimi nuk është ajo, është i biri, shkruesi. Ajo nuk duhet t’i bëjë hije të birit duke pasur emër. Mjafton të thuhet “Nëna e Frrokut”.

Neta, Vera dhe Eleni kishin emra, ato vinin nga qyteti. Mirëpo për t’i paraprirë këtij kontrasti që kërciste shumë, Frroku thotë pak më poshtë në shkrim:

“Këto lloj nënash (e Frrokut) dukej sikur nuk ngjasonin fare me nënat e qytetit, por në fakt në thelb nuk kishin asnjë ndryshim.

Thelbi i shkrimit qëndronte. Nënat janë të pafajshme për mëkatet e të bijve, nënat e vdekura kurrë nuk duhet të shahen.

Mirëpo në stomak më rrinte pezull përpjekja “kurvërore” e gazetarit për të vjedhur vëmendje në ditën e vdekjes së nënës së kryeministrit. Dukej se atë shkrim e kishte shkruar kohë përpara se të vdiste Neta e ndjerë për të bërë përqasjen me nënën e tij të paemër. Si në pjesën e Çajupit.

Kompleksi i servilit të pakpërfillur shpërfaqej edhe më poshtë, në qëndrimin po kaq me pekule ndaj babait të Kryeministrit të vdekur kohë më parë. Teksti që shkruante për Kristaqin e ndjerë ishte si më poshtë:

“Këshilltarët e presidentit, që në mëngjes pasi nëna e Edit dha shpirt, vërshuan të publikojnë vjershat e një poeti nga Kukësi që u var tragjikisht në regjimin komunist, dhe që këta duan t’ia ngarkojnë Kristaqit. Një marrëzi me dashje e regjimit stalinist ‘anti- komunist’. Tani priten postime të tjera prej ‘zombie’ në media sociale”

Jam dakort që vullneti i Kristaq Ramës nuk kishte të bënte me fatin e poetit të varur në litar. Nëse Kristaqi nuk do të firmoste mundej të vuloste fatin e vet, në të ardhmen, por poeti përsëri do pushkatohej. Mirëpo Kristaqi mund të refuzonte pjesëmarrjen në këtë Komision qysh në krye të herës, mundej të merrej me art, skulpturë, pikturë. Askush nuk e detyronte pjesëmarrjen në krye të një komisioni dëbim internimi.

Frroku vetë mendonte ndryshe më 20 Shkurt 2012 në një intervistë televizive. Sali Berisha po futej në vitin e tetë e të fundit të qeverisjes së tij, shumica e publikut e shihte Ramën si Kryeministrin e ardhshëm. Mirëpo jo edhe Frroku që kërkonte “zhdukjen e tij nga politika si pasardhës i të atit vrasës”:

“Mos mendoni se kam gabuar gjininë teksa shkruaj “lajmëtari” si mbiemër mashkullor dhe Sonila si emër “femëror”.

Këtu shkrimi mbaroi për mua. Një mizogjin gjithë komplekse, një vrerëhedhës, arrin të bëjë publike një frazë të tillë në një media të licensuar publike? Çfarë duhej të mendonte publiku kur të lexonte këtë fjali përveçse linçim, denigrim, fyerje, mizogjinizëm i kulluar?

Frroku delikat i Netës, Elenit apo Verës, i kompleksuari i periferisë për nënat e bllokut, përdor një gjuhë të tillë ndaj një nëne të re, kurajoze, kundërshtare të pushtetit, një gazetareje televizive qendrore prej 20 vitesh? Çfarë rëndësie ka se çfarë shkruan më poshtë nëse niveli i urrejtjes, përdorimit shkon deri në këtë nivel?! Si mundet një burrë rreth të 70-ave që mund të ketë mbesën në klasë me vajzën e Sonilës të shkruajë me gjuhën e rrugaçëve të rrugës? Si mundet të mos ndërhyjë autoritetet që kontrollojnë gjuhën e përdorur nga mediat online?

Sonila duhet të ndjehet mirë kur sulmohet nga Frroku. Ai përzgjedh të sulmojë ata që i reflektojnë atij diçka nga fama  e tyre. Përmes sharjes së tyre ai gjallon vanitetin e vet. Të gjitha ato që ia thotë Sonilës janë pamundësitë e veta. Ai nuk mund të bëjë buzët, ai nuk mundet të jetë figurë qendrore, ai nuk mundet të jetë vetvetja. Personaliteti i tij gjithmonë do të jetë hijëzim i të tjerëve: të pushtetshmëve, qytetarëve, pasanikëve apo bukurosheve. Ai do të shajë apo lavdërojë (është e njëjta gjë për të) gjithmonë të tillë njerëz me shpresën që pak nga vëmendja e këtyre të reflektohet e ta zeznojë edhe atë vetë./Express