“Shqipëria është një vend mikpritës”, kjo është shprehja e cila dëgjohet nga shumica e turistëve të cilët vizitojnë vendin tonë. Ata shprehen se bukuritë e vendit tonë janë shumë mahnitëse. Por sipas  Dr. Cynthia Schofield dhe Rachel Foreman, mësues në Shkollën e Lartë Harper Creek,  të cilët erdhën në Shqipëri përmes Studimit Ndërkombëtar të Studimeve DeMaso, janë shprehur se gjuha ishte e vetmja barrierë që i pengonte ata që të komunikonin me qytetarët.

Këtë herë në një shkrimi të postuar nga battlecreekenquirer.com, ka shkruar Rachel Foreman, e cila ka folur për mikpritje nga shqiptarët.

Ndërsa pak dit më parë Tirana Today, ka publikuar një shkrim nga Dr. Cynthia Schofield e cila fliste për udhëtimin e saj në vendin tonë.

Artikulli

“Për më shumë se një javë kemi udhëtuar për në Shqipëri. Kur u ula të shkruaj për të, e vetmja fjalë që mësova nga gjuha shqip është “faleminderit” thotë Rachel Foreman.

Pasi zbritëm në Tiranë, morëm karta SIM për celularët tanë dhe Orlando, teknik i Vodafone, u përpoq të na jepte një shërbim 5G (fatkeqësisht nuk u aktivizua në telefonat tanë celularë).

Një e njohura jonë në Tiranë, Lejla, pranoi të dilte me ne dhe të na tregonte për jetën e saj në Tiranë. Meqenëse ajo nuk fliste anglisht, nipi i saj Elso erdhi me ne. Na dërguan tek një restorant tradicional shqiptar. Ata na treguan historitë e kohës para komunizmit, ku gjakmarrjet ndanë fshatra dhe “besa” ishte rruga për t’i dhënë fund masakrës. Na treguan historinë e  babait të Lejlës, që punonte në shtëpinë e Enver Hoxhës (Diktatori Komunist Shqiptar). Elso na tregoi historitë se si ishte Shqipëria gjatë luftës civile që ndodhi pas komunizmit. Ata treguan historitë e tyre dhe jetën e tyre.

Ne një ditë udhëtuam në Krujë, një qytet në veriperëndim të Tiranës. Nuk e kuptuam se për momentin se si Muzeu Etnografik i qytetit ishte mbyllur. Por në Krujë nga ana tjetër ne u njohëm me cëpëza të historisë së heroit legjendar shqiptar “Skënderbeut”, që luftoi kundër forcave otomane. Ne fatkeqësisht nuk mundëm që ta vizitonim muzeun.

Nga Tirana, nëpër rrugët e gjarpërushe shkuam në qytetin e Elbasanit, një qytet në lindje të vendit. Pa marrë parasysh se çfarë tha Google, ne nuk mundëm që të gjenim hotelin tonë. Duke ecur poshtë në një rrugë, ne vumë re “Policinë” dhe u tërhoqëm për të kërkuar ndihmë. Ata, përsëri, nuk flisnin anglisht por kuptonin se ishim të humbur. Unë kujtoj se një oficer mori makinën e tij dhe na bëri shenjë për ta ndjekur atë. Ne policia na dërgoi në hotelin tonë.

Shkuam në një xhami bektashiane, ndërsa në hyrje ishte roja.  Ai foli me gjete me në, dhe mjaftuan që ta kuptonim. Ai na ofroi karamele. Ai na lejoi të ecnim nëpër xhami dhe na tha që të bënim foto pa problem. Kur u larguam, ai na puthi. Shqipëria ka qenë bujare me ne. Ne pengohemi dhe kërcënohemi përmes barrierave gjuhësore. Ata na kanë hapur shtëpitë dhe zemrat e tyre. Mikpritja e tyre na përul!